岂是昧容华,岂不知机织。自是生寒门,良媒不相识。
玉堂花院小枝红,绿窗一片春光晓。玉容惊觉浓睡醒,
圆蟾挂出妆台表。金盘解下丛鬟碎,三尺巫云绾朝翠。
皓指高低寸黛愁,水精梳滑参差坠。须臾拢掠蝉鬓生,
玉钗冷透冬冰明。芙蓉拆向新开脸,秋泉慢转眸波横。
鹦鹉偷来话心曲,屏风半倚遥山绿。
茅密能支雨,墙低颇漏云。清音堂室满,晨气橘椒分。
栗老猿偷摘,菘迟鹊代芸。竹竿饶万个,许我擅封君。
潺湲复皎洁,轻鲜自可悦。横使有情禽,照影遂孤绝。
尘容不忍饰,临池思客归。谁能别渌水,全取浣罗衣。
石上曾经转钵盂,石边南北路崎岖。
行人见石空嗟欢,还识西来意也无。
沙浅波平足泳游,粼粼十里碧如油。此溪此水诚奇绝,终古无声向北流。
别汝一载馀,思汝心转切。不知汝在家,所为何事业。
男儿贵立身,出处当豪杰。汝志素云养,汝性亦不拙。
勉励方成人,优游总无益。旦夕奉亲馀,无令废书籍。
青春不再至,岁月莫虚掷。有司取人才,文章要矜式。
熟路驰轻车,任尔随所适。非我私杜撰,乃我所亲历。
万里寄汝言,为我铭胸臆。
马首接明月,苍茫何处村。荒山争乱石,微径走中原。
天划青徐小,云归梁楚昏。时平桴鼓息,烟火见彭门。
漳水冬犹浊,黎城晚更孤。冻烟迷短景,积雪漫荒途。
衣薄烦人问,筋羸仗酒扶。向来宵寐少,不恨树啼乌。