春气暄妍御夹纱,玉钗双袅绿云斜。倚栏看遍庭前树,尽是枝头结子花。
画眉夫婿客游梁,独理瑶琴山水长。莫上翠楼凭几望,陌头无数碧垂杨。
照水桃花树,春风灼灼开。
虽非天上种,何异观中栽。
帝子吹笙罢,渔人信棹回。
故园何处是,目尽望乡台。
何处春光最可怜,仙山亭上碧岩前。
穷来更觉诗堪画,老去谁知酒可仙。
云色弄晴花蘸水,风光纵好柳拖烟。
左思近有三都赋,谁与吹嘘送上天。
独宿孤峰顶,高霞伴客游。花深藏石磴,云湿洗山楼。
钟散千村晓,林涵六月秋。不知尘世外,何处是瀛洲。
独立孤台感岁时,羞将短发弄朝曦。门垂柳眼窥春早,堂款山容坐午迟。
醉共青蔬贫亦好,梦骑白鹤笑还疑。尊前细把梅花看,冷淡香心只自知。
百念蹉跎总未成,世途深恐误平生。中宵拥被依墙坐,默数邻鸡报五更。
能知真乐唯吾曹,声利外物诚无侥。深山穷谷苟遂性,肤体不厌常枯焦。
况如佳景擅天巧,会与仁友相追邀。龙门伊洛古今胜,苍岩翠壁双岧峣。
疏凿宛见神禹迹,怀襄既乂熙尧朝。千龛万宇变佛室,钟磬梵呗何喧嚣。
唐僧无畏号神隽,当时声势尤翘翘。开山拨壤尽奇秀,楼殿势若风中飘。
高甍垂空插云翼,连阁跨路驰星桥。深沈神物潜拥护,显敞燕雀如矜骄。
搜奇选胜幸迟日,禅堂解榻眠清宵。滩声萧萧杂群籁,天真不啻闻咸韶。
陵晨携策度翠巘,竹溪深处从僧招。融融朝晖射岩谷,杂花烂熳红欲烧。
令人即欲置万累,百年尽向游中消。乃知神仙有窟室,我意已欲陵烟霄。
浣花炫春澨,濯锦绚晴浦。
成都信繁会,此水工媚妩。
岂无濠上亭,蹙步难仰俯。
誓言违市朝,卜宅近幽阻。
沃沃葵苋畦,焰焰棠杏坞。
朝曦湿浅濑,暮色生远渚。
循涯咏未厌,引流络其圃。
蘋荇依篱樊,凫雁宿庭户。
长松百里外,物象争渺莽。
时平乏隐沦,蓑笠自歌舞。
岷江志东向,激射走吴楚。
胡为滞淫之,飞坎圣所许。
北正黎司地,南来得姓繁。
清时能教子,余润必高门。
珠蚌他年誉,金籝晚岁温。
王师勤佐馈,乡斗待平反。