秦王日凶慝,豪杰争共亡。信亦胡为者,剑歌从项梁。
项羽不能用,脱身归汉王。道契君臣合,时来名位彰。
北讨燕承命,东驱楚绝粮。斩龙堰濉水,擒豹熸夏阳。
功成享天禄,建旗还南昌。千金答漂母,百钱酬下乡。
吉凶成纠缠,倚伏难预详。弓藏狡兔尽,慷慨念心伤。
冻雀无声风叶乾,坐来飞霰洒窗寒。
梅花岁岁如相待,琼树朝朝不厌看。
邑犬他皇惊越俗,崖松偃亚老秦官,
衰颜不作安仁栗,一任斜吹上鬓端。
山窗独眠抱秋冷,四壁无声中夜醒。天清急雨忽万点,月出枯蛇纷众影。
开门飒飒非故林,满空乱叶抟愁阴。石涧流红□泉咽,藓痕掩碧孤蚕吟。
高秋共谁听萧瑟,却忆江南远游客。楚天摇落白日高,万里扁舟荡秋色。
江南客来归,山中叶亦稀。相思绕遍寒树下,有恨愿随秋风吹。
山空夜寒风渐微,惨惨霜露沾人衣,哀鸿独叫残云飞。
记得临岐款语。珍重长途风雨。洲边草绿好归来,莫更题鹦鹉。
和泪检征衣,纤手殷勤补。夜来鸳瓦上新霜,指冷琼箫谱。
大浆陟降几千层,积雪朝来错去程。
溜石琼花新琢就,平田玉镜恰尘成。
不嫌冻气侵肌栗,最爱清姿照胆明。
聊把杖头敲击处,那忘疲苶旅中情。
日月双跳丸,一旦复一旦。
於穆无疆命,后□□如趱。
前头只逗遛,不勇攻与战。
当然紧切功,一一事散漫。
便是惰天职,天地一罪汉。
膏霖溉注既优渥,璇穹顿扫顽云车。
沉香久郁悉清豁,无复沴气东西斜。
金盘拥出三足乌,赫赫耀目伸爪牙。
融融熙熙遍林谷,鸣有喜莺无愁鸦。
东阡土脉浸温畅,颇颇释我农人嗟。
壮者举耜趾相摩,少者行馌肩相差。
乃知乾元父万物,仁育两间同一家。
太和生生终莫遏,不容痴寒固骄夸。
残阴噎噎终必退,安能掩轧壮阳芽。
日涉老仙忧民隐,诗词恳恻如黄麻。
料对兹晨少慰怿,行歌豳颂笔生花。
九月蝉稀九日催,年光如逐水声回。
人思往事凄凉在,菊倚荒庭寂寞开。
落叶偶从池上过,夕阳初傍酒边来。
白衣去后无消息,雨湿东篱欲长苔。
高情临爽月,急响送秋风。独有危冠意,还将衰鬓同。
生死何时了,凄凉万古情。自甘居牖下,白首弥陀经。