古来村里起功名,当日南阳亦是耕。几笔远山仁者静,半篙流水圣之清。
晚风蝉响胜金奏,夜露萤光即火城。人得一间高一著,不须史论又诗评。
铜龙漏下鼓初严,群动无哗睡正甜。明月窥人穿瓮牖,薄寒欺我透筠帘。
宦情暂向公馀遣,诗思多从坐久添。试问灯花何太喜,恩波揭晓定重沾。
残莺无语燕差池,眼底江山处处宜。倚树乘风忘举扇,读书消日胜围棋。
吟搜景物牵情远,梦绕家乡睡醒迟。五十年来闲是福,此身羞作楚臣悲。
双燕初命子,五桃新作花。王昌是东舍,宋玉次西家。小小能织绮,时时出浣纱。亲劳使君问,南陌驻香车。
楚国有狂夫,茫然无心想。散发不冠带,行歌南陌上。
孔丘与之言,仁义莫能奖。未尝肯问天,何事须击壤。
复笑采薇人,胡为乃长往。
田舍有老翁,垂白衡门里。有时农事闲,斗酒呼邻里。
喧聒茅檐下,或坐或复起。短褐不为薄,园葵固足美。
动则长子孙,不曾向城市。五帝与三王,古来称天子。
干戈将揖让,毕竟何者是。得意苟为乐,野田安足鄙。
且当放怀去,行行没馀齿。
日夕见太行,沉吟未能去。问君何以然,世网婴我故。
小妹日成长,兄弟未有娶。家贫禄既薄,储蓄非有素。
几回欲奋飞,踟蹰复相顾。孙登长啸台,松竹有遗处。
相去讵几许,故人在中路。爱染日已薄,禅寂日已固。
忽乎吾将行,宁俟岁云暮。
陶潜任天真,其性颇耽酒。自从弃官来,家贫不能有。
九月九日时,菊花空满手。中心窃自思,傥有人送否。
白衣携壶觞,果来遗老叟。且喜得斟酌,安问升与斗。
奋衣野田中,今日嗟无负。兀傲迷东西,蓑笠不能守。
倾倒强行行,酣歌归五柳。生事不曾问,肯愧家中妇。
赵女弹箜篌,复能邯郸舞。夫婿轻薄儿,斗鸡事齐主。
黄金买歌笑,用钱不复数。许史相经过,高门盈四牡。
客舍有儒生,昂藏出邹鲁。读书三十年,腰间无尺组。
被服圣人教,一生自穷苦。
老来懒赋诗,惟有老相随。宿世谬词客,前身应画师。
不能舍余习,偶被世人知。名字本皆是,此心还不知。
乔木万馀株,清流贯其中。前临大川口,豁达来长风。
涟漪涵白沙,素鲔如游空。偃卧盘石上,翻涛沃微躬。
漱流复濯足,前对钓鱼翁。贪饵凡几许,徒思莲叶东。
朝因折杨柳,相见洛阳隅。楚国无如妾,秦家自有夫。
对人传玉腕,映烛解罗襦。人见东方骑,皆言夫婿殊。
持谢金吾子,烦君提玉壶。
不能舍馀习,偶被世人知。名字本皆是,此心还不知。
暖日烘晴二月天,万丝垂舞竞春妍。
谁移西蜀寸根远,独领东风一笑嫣。
醉脸凝脂朝过雨,红妆照烛夜笼因。
漫山百卉空粗俗,知是流霞第一仙。
昔闻游客话芳菲,濯锦江头几万枝。
纵使许昌诗笔健,可能终古绝妍辞。