仆仆风尘日又斜,星言夙驾路偏赊。苍茫十里烟中柳,寂寞千村月下花。
山到孟林青未了,汶流汾水浩无涯。凭虚乞取甘霖雨,洒向畿南百万家。
谁将海底珊瑚树,移向江南处处栽?花气晨飘香入座,霞光夜映月盈台。
鸡鸣风雨思贤俊,秋水蒹葭叹溯洄。记得唐人传轶事,紫薇堂下紫薇开。
春风吹破万条青,一气陶钧未杳冥。独喜垆前饶翠色,不因秋露怕飘零。
大地春回发早梅,一枝先向百花开。清香自足留天壤,岂为和羹结子来?
白花绿叶未经寒,风动微香零露团。点缀清秋新气象,天然一幅画图看。
一枝浓艳向春芳,醉入东风映晓妆。不作桃花贪结子,托根到处有清香。
寿阳曾点额,脂粉带余馨。
晴雨看如醉,冰霜冻不醒。
溪清羞洁白,色艳易飘零。
桃杏休相忌,东君眼自青。
粉壁图仙鹤,昂藏真气多。
鶱(xiān)飞竟不去,当是恋恩波。
仙鹤:传说中的仙鹤,就是丹顶鹤,它是生活在沼泽或浅水地带的一种大型涉禽,常被人冠以“湿地之神”的美称。人们常把它和松树绘在一起,作为长寿的象征。
鶱:(鸟)向上飞的样子。
洞庭木叶风飕飕,雪浪万顷飞白鸥。气浸中天日月湿,影摇大地山河浮。
数声裂玉洞宾魄,一点残黛湘娥愁。安得天瓢酌仙酒,跨鲸直上扶桑洲。
叶落无蝉在,又随林叶生。
不离荒苑处,偏感异乡情。
幽韵松风合,枵肠竹露清。
无端溪鸟逐,飞落地中行。