为汝花中开最孤,诗翁何惜屡提壶。却应有意酬青眼,浑似倾心向白须。
击铜钵时吟更好,掷金钱后醉相娱。杨妃只有黄裙在,且问风霜留得无。
自笑念庵,终何干济。半生辛勤,此日懒肆。闲不踰大,行不矜细。
高不近名,卑不营利。日午北窗,倦则假寐。不浴而凉,不饮而醉。
问年几何,四十九岁。昨非已遥,后善何计。稚子闻之,以语为戏。
俟其稍长,问以知未。
哲人叹逝川,志士悲廪秋。
流光不暂停,忽忽岁欲周。
凉飙袭迥野,飞霜皓盈畴。
华林失鲜辉,奔溪杀湍流。
万化傥日徂,吾生难独留。
而我苦不乐,徘徊复何求。
世途多轨辙,今行非昔谋。
徒尊耿耿意,龃龉固莫投。
时乎不再来,岂余敢怀尤。
王道炳日星,历聘疲轲丘。
归欤既改旆,浩然亦架辀。
寂寞甯子歌,栖迟长卿游。
客嘲徒自解,天问终不酬。
长揖未免烹,说难竟遭囚。
行藏或大谬,圣贤共悠悠。
含思疚愤积,念往川途修。
煌煌青春姿,蹉跎恐兹由。
谅非宏达观,那能齐百忧。
雅淡虽堪喜,飘零亦可伤。随风翻玉笛,带雨上雕梁。
蕃将宁知味,胡儿讵识香。吴侬缘戍久,一曲泪成行。
旬日雨新停,释吾双足囿。街头积水洼,陌上散云逗。
柳影碧千丝,梅魂寒一袖。翻怜剪剪风,春共晴波皱。
失落寒泥里,青君欲唤起。馀华迸作雷,划破梦之鄙。
秋窗昨夜秋风起,百感心成一寸灰。
千里雁来书未至,五更虫语梦初回。
地连洛汭浮云断,山接荥阳夕照开。
何日黄河航一苇,中条山顶望青台。
问君西去与谁亲,吴楚山川满目新。贾傅有才终大用,杜陵无计岂长贫。
凤凰台古思明月,采石江空梦白蘋。几欲西风斟别酒,不堪零露满衣巾。
买得东山后,逢君小隐时。五湖游不厌,柏署迹如遗。
市隐何妨道,禅栖不废诗。与君为此说,长破小乘疑。
野人未相识,何处异乡隔。昨逢云阳信,教向云阳觅。
空闻天上风,飘飖不可觌。应非矍铄翁,或是沧浪客。
早晚从我游,共携春山策。