长忆浣花宅,醉君双玉瓶。春风吹白发,山雨隔青灯。
卧病从无客,居閒欲似僧。何时溪上路,倚杖看鱼罾。
春风随处作春晴,杨柳依依绿未成。昨夜池塘新雨足,蛙声刚乱读书声。
石上听泉投寺宿,泉声绕石不停流。云沉远树千山夜,月落孤城一角秋。
野鹤到窗寒入梦,明河隔座影当楼。閒心独与僧相对,忘却西风宋玉愁。
乍苔润。便客展、双双痕印。榜门树阴添晕。蛎墙粉。
算游俊。总胜却、青郊结轸。河流外,环篱槿。际天尽。
随分。一生分仕隐。江村舒啸句短长,野味饶蔬笋。
雄谈不惜语惊人,任临觞当歌,老饕狂鼓馋吻。菊花蓬鬓。
杜甫高吟,共感年华别韵。不辞白雪招秋蚓。
自与莺为地,不教花作媒。细应和雨断,轻只爱风裁。好拂锦步障,莫遮铜雀台。灞陵千万树,日暮别离回。
满树和娇烂漫红,万枝丹彩灼春融。
何当结作千年实,将示人间造化工。
篆书朴,隶书俗,草圣贵在无羁束。江南有僧名z6光,
紫毫一管能颠狂。人家好壁试挥拂,瞬目已流三五行。
摘如钩,挑如拨,斜如掌,回如斡。又如夏禹锁淮神,
波底出来手正拔。又如朱亥锤晋鄙,袖中抬起腕欲脱。
有时软萦盈,一穗秋云曳空阔。有时瘦巉岩,
百尺枯松露槎枿。忽然飞动更惊人,一声霹雳龙蛇活。
稽山贺老昔所传,又闻能者惟张颠。上人致功应不下,
其奈飘飘沧海边。可中一入天子国,络素裁缣洒毫墨。
不系知之与不知,须言一字千金值。
鸿在冥冥已自由,紫芝峰下更高秋。抛来簪绂都如梦,
泥著杯香不为愁。晚树拂檐风脱翠,夜滩当户月和流。
自嗟不得从公去,共上仙家十二楼。
瘦如仙鹤爽风篁,外却尘嚣兴绪长。偶坐几回沈皓月,
闲吟是处到残阳。门前立使修书懒,花下留宾压酒忙。
目断琼林攀不得,一重丹水抵三湘。
温谷寒林薄,群游乐事多。佳人蹀骏马,乘月夜相过。
秀色然红黛,娇香发绮罗。镜前鸾对舞,琴里凤传歌。
妒宠倾新意,衔恩奈老何。为君留上客,欢笑敛双蛾。
海岱英灵气,胶庠礼乐资。风流满天下,人物擅京师。
疾起扬雄赋,魂游谢客诗。从今好文主,遗恨不同时。
象设存华馆,威仪下墓田。凤池伤旧草,麟史泣遗编。
帷盖墟烟没,干旌陇日悬。古来埋玉树,流恨满山川。