叔夜七不堪,投笔窜耕垄。
被毛学新鄙,暴虎悔旧勇。
敛身蜗壳间,榻外即关陇。
□无奏记手,门绝问奇踵。
人言明府骄,我欲廷尉重。
可人忽东来,明月云乐拥。
乞得危身百尺竿,冥心晦息掩柴关。
自寻别墅开荒径,忽见高轩厌辔环。
海宇泬寥黄鹄举,风涛浩荡白鸥閒。
剑花落尽长堤圮,叹息英雄隐此山。
园林幂翠,燕寝凝香。华池缭绕飞廊。坐按吴娃清丽,楚调圆长。歌阑横流美眄,乍疑生、绮席辉光。文园属意,玉觞交劝,宝瑟高张。南薰难销幽恨,金徽上,殷勤彩凤求凰。便许卷收行雨,不恋高唐。东山胜游在眼,待纫兰、撷菊相将。双栖安隐,五云溪是故乡。
绿净春深好染衣。际柴扉(fēi)。溶溶漾(yàng)漾白鸥飞。两忘机。
南去北来徒自老,故人稀。夕阳长送钓船归。鳜(guì)鱼肥。
绿色纯粹,盛春时节的绿色是染衣的天然好材料。浓烈春意触近柴扉。(湖面)水波荡漾,白鸥飞舞,眼前的景象让白鸥和“我“都忘却机心(与世无争)。
看着南来北往的行人。只有“我“独自老去,(朋友离别)故人渐渐离去。夕阳西下,湖面晚霞遥送(我的)渔船回家,水中鳜鱼正肥(落花人独立之感)。
营营不自息,暌阔数年情。林下期难遂,人间事旋生。
鸟栖寒水迥,月映积冰清。石室焚香坐,悬知不为名。
东风化鼠记桐华,别有青桐叶遍遮。欲试秋来如乳子,耽看阁外极妍花。
任他开落吴宫侧,谁把菁英上苑誇。蜂蝶不知高格调,拚教零落委泥沙。
肃肃秋风深,漫漫秋夜长。中夜百感集,摄衣步空堂。
頫听虫声悲,仰视明月光。物色一如昨,旧人何茫茫。
岁月日以疏,仿佛日以亡。一岁成永诀,千载空相望。
静心易生哀,遗情难为方。愿从梦中路,柔身至其旁。
早已逃俗类,从今朝始清绝。
皎皎不可侵,如看海□月。
惹得诗名遍九州,酒徒棋伴半公侯。
离骚甘隐鱼鳞屋,乐府多传鳷鹊楼。
醉叶几窠藏菊径,蠹荷三亩护渔舟。
中原应有楼兰国,空锁吴钩到白头。
石竹罗裙幽露眼,携手青皋,许结春风伴。花雨路泥浑不管。
草痕冉冉随之远。
唱罢愁蛾颦处浅。羞记同心,松柏西陵短。翠烛照侬侬意软。
一双归去江蟾晚。