却笑梁园事已非,梁王去后燕空归。
可怜园上多情树,风絮纷纷学雪飞。
妾有一匹绢,照眼光淩乱。范以湘江筠,裁为合欢扇。
娟娟花月美,皎皎梅雪灿。向来启炎溽,执手同缱绻。
朝携麦陇去,为妾障容面。暮伴纱厨宿,为妾散香汗。
恩情非轻薄,信誓成旦旦。华容未衰朽,世路易冰炭。
终身隔幽闲,谁复转清盼。君不见金屋贮阿娇,长门锁春怨。
玉楼宴环奴,驿庭碎花钿。人耶物耶古如斯,彳亍风前发三叹。
金缕垂波香雾浓,春风黄鸟画桥东。
多情却笑隋堤树,长带凄凉暮雨中。
诏从东海付南麾,戎乘前驱上将威。
异俗已传吾父至,期文更咏我公归。
岁时职贡还朱绂,昼日恩光赐衮衣。
昔往今来亦何速,长亭杨柳尚依依。
淡烟荒草六朝宫,万感丛生一眺中。
不识群公互虓虎,独于此地必争熊。
秦河溅泪西风泣,淮巘含羞晚照红。
酝得许多愁为底,只缘误倚大江东。
未破滁阳亭屡易,亭亡今又几经年。
峰回路转势不改,木秀阴繁直到巅。
流下山泉音若咽,烧余寺刻块如拳。
柴王一殿今何在,衰草残烟护晓娟。
江城滕阁倚空寒,鹤势骞飞远耐看。
旁列西山青玉案,高擎南浦白银盘。
摩挲王记犹无恙,拂拭韩碑尚未刓。
翻忆赏心亭下水,草洲埋没贮愁酸。
长淮何处雁声多,西去涡心北迈河。
影逐泗滨烟月艇,阵惊毫邑水云蓑。
小王草笔终难学,苏武陵书果若何。
陲草边芦两萧索,远陪砌女作离歌。
孑然南越去,替尔畏前程。见说路岐嶮,不通车马行。
瘴烟迷海色,岭树带猿声。独向山家宿,多应乡思生。
送君若浪水,叠叠愁思起。梦魂如月明,相送秋江里。