玉颊香肌委尘土,雪魄冰魂无处所。
一年春事顿成空,不必飘零似红雨。
心重吴山老,天教闲许长。
事多因醉遣,心半为山忙。
亲见子云貌不飏,迟以岁月名自彰。松江笠泽几多地,古今三作胜士场。
鸱夷已去乘海航,季鹰抚事惊秋霜。五百年间天随子,汀洲杜若齐芬芳。
笔床茶灶湖光里,欸乃声中弄清泚。有厨无烟釜爨空,过午悬箪藜苋美。
诗穷文怪两奇绝,造化别分闲日月。一峰下岭晚当门,四颊寒鲈夜飞雪。
甘同世上伏腊勤,肯作人间觞豆客。辟书不为救口忙,衔命终辞一官热。
借书当借物外书,洗除尘坌观浮虚。异时曾此一过眼,故人相遇诚欢娱。
翩然好去追黄鹄,酒无两瓻歌一曲。
水接舟航陆接鞍,忙中光景静中看。
无穷宇宙规模远,出格池台制度宽。
一水斯须分静僻,四桥缭绕照波澜。
拟分风月知何日,且趁鲈鱼整钓竿。
满盎浓薰霭绿云,可怜珍韵不长存。
病妻功罢初尝液,壮士酣馀更破樽。
千日留春传古昔,一宵遗爱有瓶盆。
明朝试榜扬雄宅,恐有壶车忽到门。
卖拙行装去路赊,西风匹马走天涯。晚村野店浓烟锁,古渡横舟落日斜。
游惯不知身是客,心虚且暂寺为家。功名枕上华胥境,漫唱鸡声彻晓霞。
岐西间气蔚洪濛,圣代名臣岳降中。布化原从分陕左,流膏直到极闽东。
五庠礼教裁吾党,四邑弦歌颂我公。傍得门墙桃李种,滋培长荷作霖功。
阙下家声世所宗,九侯珪组叠仍重。
清风直节千寻耸,洪度澄陂万顷容。
教子辛勤方折桂,为官清退谩哦松。
活人未遂平生志,挥涕俄惊四尺封。
一别清凉十二秋,仙翁已作九霄游。
急披龙具壶山麓,来会牛眠苏岭头。
事业直须关宇宙,身名莫使负山丘。
临分相勉无它语,道学难收岁不留。
片帆落处是三山,绝景尘居了不关。梦草池塘如有得,对床风雨亦非艰。
骑鲸渡海风生腋,挥麈谈玄笑满颜。从此清名追二陆,锦囊赓和不容閒。