至道潜心信有功,目前超悟忽圆通。三身不在诸尘外,万象全归一照中。
念绝去来随处乐,法无取舍自然空。护持雅属当仁力,枉问麻阳懒钝翁。
试向遮岩拥壑时,弄弦调轸按前徽。
未须写就多情曲,饶与闲云自在飞。
花稀让林稠,苗疎与田远。
共欣永日宽,更笑余寒褊。
穷阎多乐事,粲粲翠幄展。
惜君盍少假,忽泛江流缅。
三年纲纪地,一意圭玉琬。
臞儒道义深,傲吏威棱浅。
山鞋蜡已就,画笔枯未吮。
不上雁荡峰,何由寄高蹇。
柳生洲居濠北边,繇辞质野谁所传。
不曾入城行卖卜,有问灾福须呼船。
叹我奇疾何频年,其初过清肌凛然,
已忽腹拒遭拘挛。一身尽异形质变,
恍若土木徒人言。蚤知定性不生灭,
今安得尔庸非天。医工刃人死无律。
妄谈标本从何出。补劳护弱转凝聚,
排寒荡湿加淫郁。挟风上行关膈失,
迸肉糜皮并为一,犹云无伤乃余疾。
生虽怜我谬时命,岂悟颠倒缘此物。
彼苍应有司杀者,授柄於工无乃悖。
我劳万事明当休,自古零落归山丘。
但疑未死复不活,熟视重为诸医羞。
余聪残明不可留,治命已乖妻子谋,
执讯空贻友朋忧。柳生听罢棹颈笑,
既有主对非吾尤。山歌静夜声宛转,
更着此曲歌中流。
归兴逢山便解颐,上人多思乞留诗。
千若万壑经行处,他日烦师觅旧题。
至日空相忆,何时复此来。
素书烦蜡炬,往事付寒杯。
梦破风惊竹,诗成雨绽梅。
江城低婺女,回首亦劳哉。
礼遍名山未肯回,乘芦又度柳江来。烟霞直欲穷幽趣,梁栋从教弃散材。
诗骨寒林千岁鹤,道心流水一枝梅。凭师问讯维摩病,飞锡行应上五台。
鹤去兮渠阳,发衣佤相羊。
啄芳洲兮饮碧湘。如青城之棲兮流矢中伤。
鹤来兮钱塘,朱顶兮昂藏。
浴太液兮下建章,如九皋之唳兮声彻上苍。
鹤归兮临邛之岗,嗥朔风兮立晓霜。
扪参历井兮水云乡,如逊东之返兮华表飞扬。
昔者去兮,狂枭毒獍相贺乎偃月堂。
迨其来兮,文鸾相得乎汉未央。
今其归兮,驯鸥狎鹭相待乎午桥庄。
善类无依兮,若空乎振鹭之行。
留行无语兮,谁扼乎群鸟之吭。
归去来於鹤何加损兮,关世道之否藏。
有雁兮南翔,翼短兮心长。
避缯弋饱稻粱,望胎仙兮天一方,
思蹇产兮结中肠,此仙之寿兮未易量。
天若祚宋兮,当复来而为治世这祥。
万年石马胜缘杨,千万金鳌跨水横。
法从福田勤播种,小庵心匠自经营。
不缘打破工夫到,那得中流砥柱平。
我辈济川真事业,何时赤手活苍生。
卜宅山原奕世安,于湖借润散清澜。古今报本无多子,破冢累累草棘寒。