瀚海风烟扫易空,玉关归路几时东。塞垣可是秋寒早,一夜清霜入镜中。
西馆萧然拥罽裘,浑无桃李似潘侯。
路多绿竹遮栏雨,池有残荷掩映秋。
蛮獠讴歌逢乐岁,江湖风景忆扁舟。
衣冠到底为身累,秖慕逍遥寄一丘。
大鹏翼垂云,而蒙嗤赤鴳。兰蕙岂不芳,零落同萧苋。
贞则抱忠诚,伯兰乃谗间。宰嚭售奸欺,伍员徒苦谏。
金石犹销铄,萋菲为祸患。中情一暌离,安得回清盼。
信义不我亏,殿忧泪泛潸。袖里尺素书,顾托云中雁。
黄叶逐西风,归心与俱起。
况复怀美人,相望一溪水。
闻名知几年,会面数月耳。
如何于其间,四旬还索处。
美人志前修,脂车日千里。
平生洁白行,尺璧绝瑕指。
持以照寒溪,溪澄疑有滓。
飞乌哑哑鸣,未倦投深枝。
如何三年仕,束带事鞯羁。
丈夫志有在,岂为日再炊。
事业不足道,空成楚冠縻。
有时屏朱墨,静坐欲无为。
不复顾目前,屠沽斗群儿。
食焉不能怠,况有尸素讥。
风俗幸朴茂,不与骄侈期。
抚摩雅无术,一稔适登时。
吏议尚见贷,兹怀敢萌欺。
一日事必葺,九仞功易隳。
垂满得佳友,天怜愚顿姿。
水色岚光杳霭间,诗人得句意偏闲。
我今收拾胸中去,归赋淮南大小山。
青丝织作双鸳鸯,紫丝绣成双凤凰。
在家不敢窥屏著,心愿出门逐夫婿。
琴中解道人心事,不辞半夜将身去。
君亲涤器妾当垆,岂料赋成天上知。
临邛旧事不记省,千金多买青蛾眉。
嫁时衣裳今尚在,妾貌未衰君意改。
当时去家恨太迟,今日思家翻自悔。
玉环既断不复连,青铜既破不复圆。
古来往人多薄命,不见鸾胶能续弦。
但愿新人同燕婉,桃花长春月长满。
里旅闻遗燎,连甍委夕煨。
初无徙薪智,枉被及鱼灾。
勺水宁堪救,三车谅未摧。
天知君自足,聊复寄灵台。
君从何处来,遗我明月珠。明珠亦何为,可以照光仪。
光仪君不顾,照之令心悲。
君从何处来,遗我绿绮琴。琴声亦何为,可以扬芳音。
芳音君不听,弹之伤我心。
君从何处来,遗我紫鸶笙。鸶笙亦何为,可以扬清声。
清声君不聆,吹之感我情。
燕京女儿十六七,颜如花红眼如漆。
兰香满路马尘飞,翠袖笼鞭娇欲滴。
春风驰荡摇春心,锦筝银烛高堂深。
绣衾不暖锦鸳梦,紫帘垂雾天沉沉。
芳年谁惜去如水,春困著人倦梳洗。
夜来小雨润天街,满院杨花飞不起。
当时匣中铜,于今翳尘土。当时箧中丝,于今无寸缕。
磨镜休使光,缲丝休使长。镜光惊貌换,丝长嫌绪乱。
对镜与治丝,两者俱肠断。