不见宓子贱,空登单父台。玉琴已绝响,鸿雁有余哀。
杼轴南人困,河渠东国灾。春风催解冻,处处尚蒿莱。
闺中自昔论红线,侠气纵横频掣电。
来作处女君未知,去矣脱兔容谁见。
世上徒夸屋是金,明珠换骨不换心。
一自临邛罢绿绮,只今千载无知音。
胜地独湖山,满堂贮风月。歌舞太平气象,雪回云遏。红鞋朱帽,隔岸唤船,芙蓉万叠。人稀到,这清绝。因思旧事,庄敞平泉宅。莫与他人树石,对儿孙说。难全晚节,不如一丘壑。住茅屋三间,任穷达。
风露渐凄紧,家家促织声。
墙根童夜伏,草际火低明。
入手驯难得,当场怒不平。
秋高见余勇,一忆度辽兵。
往事浑如梦,浮生亦有涯。不堪频记忆,且自惜年华。
梁燕分明语,山桃次第花。春光无限好,都付阿谁家。
昔游不在远,幽岩临治城。嵚岑俯潇碧,庨豁延阳明。
绿涧可径八,滑路偪仄行。泉源自何来,涓涓玉锵鸣。
疑穿云雷窟,常带鱼龙腥。寒江净泻镜,怪石坐开屏。
幽鸟驯可罗,潜蛟深莫罾。梯险接层栈,冠颠耸危亭。
俯睨极玄窞,仰攀穷青冥。蹇旷出物表,高虚挹玄英。
惜哉非吾土,不得憩此生。旧业寄阳羡,故园依晋陵。
秋风滆湖白,春色颐山青。一从绅笏去,遂使猿鹤惊。
迂疏暗时机,孱琐叨官荣。谪弃分所宜,愧恧颜已盈。
人生讵有几,世累吾方轻。愿言解羁绁,上疏还簪缨。
宁居召魂魄,恬养休性情。纷华屏外慕,冲澹严中扃。
穷年伴农圃,毕志先畴耕。
嫩黄水色接崇明,遥岸风光俨画成。送客纡徐入黄浦,天涯海尽树丛生。
断崖天削成,半腰为坳窊。殿阁在其中,乃是释子家。
初疑无路通,去必淩紫霞。屈曲转山足,云萝可攀拿。
忽然至其上,金碧藏谽谺。却见岩下路,目睛眩生花。
僧有定慧者,来自蜀道赊。五代方乱离,相此山水佳。
卜居不复出,焚香拥袈裟。嗟余但企仰,涉世空喧哗。
安得寄遁此,可以忘幽遐。
宦游敢惜受风尘,此去天涯正小春。海上潮声惊客梦,闺中镫影瘦离人。
程非千里音何杳,日似三秋语始真。莫怪相思曾化石,偶然分手已伤神。
谁道君门万里遥,君恩寸尺也难消。非缘截发天无二,安得旌门诏有条。
节义昭彰孙子职,纲常扶植圣明朝。贞嫠自古皆无为,九死何心向紫霄。