有京如在道,日日先鸡起。不离十二街,日行一百里。
役役大块上,周朝复秦市。贵贱与贤愚,古今同一轨。
白兔落天西,赤鸦飞海底。一日复一日,日日无终始。
自嫌性如石,不达荣辱理。试问九十翁,吾今尚如此。
江上春深万万枝,含枝带雨尽低垂。
不知此物关何事,今古令人怨别离。
夫君不得意,本自沧海来。高足未云骋,虚舟空复回。
淮南枫叶落,灞岸桃花开。出处暂为耳,沉浮安系哉。
如何天覆物,还遣世遗才。欲识秦将汉,尝闻王与裴。
离筵对寒食,别雨乘春雷。会有征书到,荷衣且漫裁。
碧树遥连海上峰,朗吟仙子旧相逢。银潢倒影天街近,玉屑浮香露气浓。
一笛落梅飞逸响,五弦流水寄遐踪。钩帘独倚西阑暮,云在青山鹤在松。
天台雁宕好林丘,水竹风杉寺寺幽。路转山腰斜避石,渠通泉眼细分流。
经过遂欲留佳处,险绝何须到上头。八月钱唐望归棹,江潮如雪倚江楼。
勃窣摩蜃时,支格蔚犁侧。闯然出冷铜,倚来各颓息。
绣涩卷土花,纁霞带酒色。归庋瓮牖间,啜醨诧终夕。
但苦绾利蚓,麻茶不能识。畸人中圣人,步屟来得得。
见之悬肘后,如获青田核。星喜
怀抱久不写,兀坐如絷囚。永怀西山胜,浩荡成兹游。
岩壑互窈窕,丛萝郁深幽。飞烟入虚无,长风跨昆丘。
楚甸散林莽,商颜亦绸缪。雷雨天地空,景气入夜浮。
况当节律变,万物飒以秋。云来白日惨,天澹清江流。
西望渺关河,沈沈生暮愁。兰苕暗幽谷,芰荷老芳洲。
一笑举酒觞,浩歌聊自酬。幽赏兴未极,慨叹心悠悠。
世事苍茫外,寒沙明白鸥。
英英一朵伴朝晖,挂影扶桑鹤未归。秋水虚明初擘絮,春风淡荡不成衣。
长疑青帝开帘幕,每与幽人护钓矶。只恐从龙行雨去,故山清梦亦应稀。
有个小扉松下开,堂前蔬药绕畦栽。
老翁抱孙不抱瓮,刚欲灌花山雨来。
方丈前诗映后诗,更无尘点碧纱围。
老僧相顾应相笑,不似扬州刺史归。