乱飘僧舍茶烟湿,密洒歌楼酒力微。
江上晚来堪画处,渔人披得一蓑归。
荣辱悲欢反覆手,竞呼穴骼欲求功。
大开眼作人间梦,何况真成一梦中。
丽春园甲召公城,池想游鱼恨至清。
一簇楼台如画出,数群鸥鹭似家生。
芰荷香里垂纶坐,杨柳阴中把卷行。
不领管弦唯静憩,相门年少有高情。
去指沧溟畔,来辞翠霭间。
程遥过凤阙,家近见牛山。
红叶飘行色,清溪照别颜。
蹇驴看上处,拄杖出柴关。
三献蓬莱始一尝,日调金鼎阅芳香。
贮之玉合才半饼,寄与阿连题数行。
岂有令名兼寿考,最难佳客共溪山。楼头圆月来携手,镜里清霜与炼颜。
满眼江湖私感喟,一轩藤石耐跻攀。春兰秋菊长无绝,怅望花时泪欲潸。
白日出扶桑,流光丹若木。
东西几万里,倒影射蒙谷。
尝闻瀛海上,半夜见日浴。
如何北荒外,乃有龙衔烛。
朝罱泥,暮罱泥,河水浇田河岸低。
吴中有田多卤斥,河水高于田数尺。
雨淋浪拍岸善崩,岁岁罱泥增岸塍。
载泥船小水易入,船头踏人船尾立。
吴儿使竹胜使篙,竹筐漉泥如浊醪。
水流泥滑似沃焦,岸上浮土何如高。
此身便作淘河鸟,河水终多泥渐少。
君不闻越上之田高于城,连车引水千尺坑。
车声轧轧夜达明,田间浊水无时盈。
吴田苦涝越苦旱,越水常慳吴水满。
嗟乎世间至平惟水犹不平,请君不用观世情。
郡中无事自开荒,小作轩居接北廊。天地清风来枕簟,湖山白日卧羲皇。
意当适处功名薄,心到虚时道义光。彭泽有魂招不起,凭谁接膝与商量。
桑弧蓬矢是男儿,故国松楸亦重违。架搆自知惟壁立,绸缪谁敢羡翚飞。
桑麻地狭妻孥笑,堂庑檐低燕雀稀。清世薄才何所用,求田问舍未应非。