一剪香风破暝看,冷烟斜压碧琅玕。幽姿若个催迎腊,长笛谁家倩倚栏。
庾岭梦魂千里月,斗窗消息半梢寒。清商白雪难为和,摇落江城老鹖冠。
北雪寒云未可亲,玉容肯受朔风尘。月从开后疑无色,天向枝头别有春。
隔屋冻林还映水,到窗寒影自宜人。年来不作调羹梦,荒圃疏篱意最真。
朔庭喜见战尘收,石洞思从大士游。
不道受降唐节度,何如奉使汉通侯。
天垂台观三千里,雪染颠毛四十秋。
短剑萧森心尚赤,班超独倚玉门愁。
人夸之子得春早,道眼看来春最迟。
万木已悲欲瘦,一花才与水相宜。
乾坤寂寞常如客,今古平章无尽诗。
说著色香犹近俗,丹心祗许伯夷知。
真面须从雪里看,两三株傍瓦檐端。化工弄巧施朱绿,免议书生一色寒。
樵夫山下日将暮,忽逢饥虎在中路。
目光如炬齿如霜,举头为城腹为墓。
偷生无计就死难,再拜祈哀号且诉。
我贫且老孤无儿,瘦骨几何君勿悮。
垂头兀坐欲有问,歘尔翻身入云雾。
君不见悍吏捉人吮甘膏,千拜万拜不可逃。
我有异乡忆,宛在云溶溶。凭此目不觏,要之心所钟。
但欲附高鸟,安敢攀飞龙。至精无感遇,悲惋填心胸。
归来扣寂寞,人愿天岂从。
江南有丹橘,经冬犹绿林。岂伊地气暖,自有岁寒心。
可以荐嘉客,奈何阻重深。运命唯所遇,循环不可寻。
徒言树桃李,此木岂无阴。
兰叶春葳蕤,桂华秋皎洁。欣欣此生意,自尔为佳节。
谁知林栖者,闻风坐相悦。草木有本心,何求美人折。
鱼游乐深池,鸟栖欲高枝。嗟尔蜉蝣羽,薨薨亦何为。
有生岂不化,所感奚若斯。神理日微灭,吾心安得知。
浩叹杨朱子,徒然泣路岐。