南山如佳人,迥立未可亲。
而况得道者,其间梅子真。
旧传庾岭梅花好,及到梅关少见梅。唯有一般差可信,南枝长占小春开。
不堪冷照黄昏月,强倚春风作杏妆。虽得容颜暂时好,欠他肌骨旧来香。
红杏枝枝娇似染,绿杨处处密成围。苦无颜色相追逐,自趁东风作雪飞。
山中有流水,借问不知名。映地为天色,飞空作雨声。
转来深涧满,分出小池平。恬澹无人见,年年长自清。
危桥属幽径,缭绕穿疏林。迸箨分苦节,轻筠抱虚心。
俯瞰涓涓流,仰聆萧萧吟。差池下烟日,嘲
新亭俯朱槛(jiàn),嘉木开芙蓉。
清香晨风远,溽(rù)彩寒露浓。
潇洒出人世,低昂多异容。
尝闻色空喻,造物谁为工?
留连秋月晏,迢(tiáo)递(dì)来山钟。
新亭俯倚红色的栏杆,四周开满了美丽的芙蓉。
晨风把清香吹送远处,湿润的彩花沾满露珠。
鲜花潇洒地开在人世,高低俯仰有无数的姿容。
我曾听过色、空的比喻,造物界到底是谁在巧夺天工?
留连这深秋的月光,断断续续传来山寺的晚钟。
芙蓉:这里指木芙蓉。一种落叶灌木,茎高丈许,秋冬间开花,有红、白、黄等色。芙蓉亭:观赏芙蓉花的亭子。俯朱槛:俯倚着红色的栏杆。
溽:湿润。
色空:“色即是空”的省悟,出自《多心经》。
留连:意即留恋。秋月晏:秋天的时光已经不多了。晏:晚,晚秋之意。迢递:远处。
负却韶光知几年,偶从村馆对尊前。酒中春色归人面,风送花香入几筵。
俄觉三春过二月,休论一斗直千钱。人生行乐应能几,醉后何妨伴月眠。
自是清寒第一花,玉容春醉晕流霞。罗浮迢递三千里,却与桃源共一家。