鬼鸟、鬼鸟声何悲,非鸦、非鹏又非鸱;何处飞来宿村树,晨昏噪聒不暂移。
忽复飞入病人屋,跳跃庭中啾啾哭;病人扶向堂前看,张嘴直欲啄其肉。
群将矢石驱逐之,宛转回翔无觳觫;假口神巫说冤情,举家惊呼故婢名。
鬼鸟应声前相讶,似诉胸中大不平;病人惶恐对鸟祝:我愿戒杀尔超生。
鬼鸟飞去只三日,病人残喘奄奄毕;知是冤魂怨恨深,拽赴冥司仔细质。
年来人命轻鸿毛,动遭磔剁如牲牢;安得化成鬼鸟千万亿,声声叫止杀人刀!
涕泪已消残腊尽,入春所得是惊心。天倾已压将非梦,雅废夷侵不自今。
安息葡萄柯叶悴,夜郎蒟酱信音沈。好风不度关山路,奈此中原万里阴。
玉勒雕鞍燕北春,閒愁空自惜芳尘。杨花入户还飞去,应笑虚帏翠被新。
松花香度漏初沈,人静庭空落暗金。一枕嫩风清晓露,半窗凉月弄轻阴。
坐移十二阑干曲,兴入千层积翠深。弹罢云和重问夜,蔷薇影里复长吟。
东山随分作生涯,即是清高隐者家。
粗有小园供日涉,不愁无地种梅花。
野水孤城迥,风云浪积沙。一方龙虎国,六代帝王家。
玉树歌仍在,新亭恨转加。凝情正寥落,渔唱答边笳。
陶令诸孙学行优,绕亭栽菊更风流。天施白露开逢节,地涌黄金买断秋。
劝客且簪头上帽,呼儿频泛掌中瓯。爱花老我今成癖,拟约相过共唱酬。
笔底锺王通草圣,胸中郊岛富唐吟。
竺仙去后无文佛,今日喜逢僧翰林。
鉴在机先已是迟,电光石火亦难追。
鹫峰点著便回去,终不重安眼上眉。
南浦蒹葭疏雨后,寂寥横笛怨江楼。思飘明月浪花白,
声入碧云枫叶秋。河汉夜阑孤雁度,潇湘水阔二妃愁。
发寒衣湿曲初罢,露色河光生钓舟。