泰山鲁所瞻,终南乃秦望。
西侵井络阔,北压鹑野旷。
条梅韫名材,金玉富珍藏。
飘风何烈烈,万物尽摇荡。
屹立不倾倚,势与厚坤壮。
有如牧伯贤,斯民蒙保障。
雪霜举世寒,千里独重纩。
病夫伏闾里,非能事微尚。
顾无孤高实,藻饰安可强。
景行虽不忘,讵敢承嘉贶。
元勋茂德古无伦,海内高间第一人。
台席已酬调鼎志,磻溪还作钓鱼身。
师臣首冠三旌贵,岁历行开九十新。
愿过期颐跻上寿,飞觞四十有余春。
追随那限楚天遥,蚤岁词华掩六朝。南浦客杯留别举,西藩官炬对谈烧。
华堂有乐髭难变,绿野同风日易消。春竞花光歌拍动,月涵江影赏航摇。
梅欺雪色饶舒萼,松长龙鳞不换条。荣路公堪三事重,农时予幸五风调。
天开罨画岩姿丽,秋入帘栊夕霭销。白拂每从藜杖挂,碧筒宁放綵毫彫。
清禅许问传灯偈,高蹈谁当折简招。共道谢安终一起,可能存慰粤山樵。
城里寻常见碧棱,水边朝暮送归僧。数峰云脚垂平地,一径松声彻上层。寒涧不生浮世物,阴崖犹积去年冰。此身有底难抛事,时复携筇信步登。
古邑天留众壑幽,小溪随步领真秋。源头水到相忘处,也恋天光不肯流。
性夫论别与诗辞,元敬山中亦寄诗。病老虚名何足齿,二公高谊可从知。
经书在古真糟粕,义理人间自茧丝。拨尽寒炉煨栗火,不胜相忆弄残卮。
太湖何潋滟,岁晏亦自好。长风西南吹,天水共皓皓。
遥峰七十二,恍恍红云岛。洞天在空濛,流水隔烦恼。
昔有绿毛翁,于此采玄草。至今白石床,风云为持保。
闻兹生古心,携舻事幽讨。良朋既同调,远客亦倾倒。
鼓桡乘鼋鼍,凌波撷蘋藻。汎汎景将入,默默意未了。
方壶不可问,沧海恨无早。归循去时路,木尽乾坤老。
春风擢擢秀阶庭,岁晚悠然物外身。
不把簪缨伤野趣,肯迂剑骑拂天真。
种成坟上一枝桂,空老堂前百岁椿。
乡里善人今已矣,龙门送客一酸辛。
夬终伏剥果,畜极逢天衢。
否泰反其类,艮止与动俱。
此道固晓然,人情不同趋。
两目自安障,狂童为子都。
羁金络明月,骐骥旆疲驽。
静观若有得,知非降才殊。
但伤此道违,独行尝寡徒。
解后知我者,聊足以自娱。
一水绕孤岛,闲门掩春草。曾无长者辙,枉此问衰老。