晨起临风一惆怅,通川湓水断相闻。
不知忆我因何事,昨夜三更梦见君。
两头蚯蚓呈三要,五眼胡孙念八还。
老蚌吞除龙树月,瞎驴撞出赵州关。
天下少知己,寒山多苦音。欲将千古事,赠子十年心。
前路风霜满,故乡烟水深。莫劳刘子骥,迟汝桃花林。
钱塘人物尽飘零,
赖的斯人尚老成。
为朝元恐负虚皇命。
凤箫寒,鹤梦惊,
驾天风直上蓬瀛。
芝堂静,蕙帐清,
照虚梁落月空明。
楚人弓,悬两石,五十万矢陷强敌。
绛人弓,箭三只,长歌入关成伟绩。
多箭不如少箭力。
制敌若在弓矢间,鸣条牧野高于山。
铁厓曰:“断史入诗,箴警多矣。
”
忆昔花间初识面,红袖半遮妆脸。轻转石榴裙带,
故将纤纤玉指,偷拈双凤金线¤
碧梧桐锁深深院,谁料得两情,何日教缱绻。
羡春来双燕,飞到玉楼,朝暮相见。
忆昔花间相见后,只凭纤手,暗抛红豆。人前不解,
巧传心事,别来依旧,孤负春昼¤
碧罗衣上蹙金绣,睹对对鸳鸯,空裛泪痕透。
想韶颜非久,终是为伊,只恁偷瘦。
宗伯升班峻,留曹宠任均。硕儒资典礼,天子命惟寅。
讲席青宫出,仪章旧国陈。论思推补阙,制作睹维新。
地近联三事,阶崇等四邻。离筵风退暑,华省气长春。
礼乐从先进,簪裾接后尘。台衡频倚切,何幸属昌辰。
圣敬文思业太平,海寰天下唱歌行。秋来气势洪河壮,
霜后精神泰华狞,广德者强朝万国,用贤无敌是长城。
君王若悟治安论,安史何人敢弄兵。
春时桐树叶幢幢,风动书签月浸窗。重到已为人剪伐,一阶残雪吠惊厖。
坛边松在鹤巢(cháo)空,白鹿闲行旧径中。
手植红桃千树发,满山无主任春风。
花坛边的老松尚在,仙鹤的巢却已空空如也。白鹿在旧日里的羊肠小道中悠闲地行走。
故人(指薛道士)亲手种的千万株红桃树,花朵已经开满了山坡,而它们的主人却不在了,只能任凭春风吹拂。
鹤巢空:典故,驾鹤西归,委婉地表达“逝去”的含义。
白鹿、鹤、桃树:这里都是“隐士”,“出世”的象征,诗中它们的主人薛道士已经与世长辞,所以这三种仙物也就无所寄托了。