僻居娄西村,岁月嗟屡过。桑麻八口家,仅示免饥饿。
公田倩牛耕,痴儿固慵惰。虽乏甘脆供,所赖出舂磨。
前荣荫高榆,后坡竹千个。薰风飒然来,自足偿高卧。
念无谢傅才,甘受娄公唾。
小结横山麓,清知处士家。秋风三径竹,春雨一庭花。
跌宕新诗句,萧间老岁华。苍茫时极目,岸帻数啼鸦。
路出峰山麓,苍茫夜色昏。微云常碍月,疏树不成村。
马迹穿林杪,河声迸闸门。文襄遗爱远,舆诵至今存。
黄竹歌声动地哀,年华忧共水相催。可怜万里堪乘兴,欲构中天正急材。
绛简尚参黄纸案,玉楼长禦白云杯。身闲不睹中兴盛,用尽陈王八斗才。
翠楼含晓雾,莲峰带晚云。玉叶依岩聚,金枝触石分。横天结阵影,逐吹起罗文。非复阳台下,空将惑楚君。
芳辰篆虎,故事描龙,客里竟无人觉。风欺闰午,浪阻扁舟,且赴树阴鸥约。
记今年、摇艇盐官,曾剪葵榴嫩萼。剥黍如金,剩有馀香黏蒻。
俛仰俄成往事,又挂西南,一钩蟾魄。丝缠命缕,寸厄黄杨,旅况预愁边幕。
待扬帆、重指湘源,浇酒离骚细酌。便做到、六月飞鹏,扶摇羊角。
犹记深宵剪烛,细语比肩时。一自个人去后,只赢得相思。
妆台彩笔慵持。怕离愁、压损双眉。争知别后心情,去时悔不留伊。
两世吟边友,分携二纪馀。
独怜身老去,及见顶圆初。
间昼烹茶数,炎天人定疏。
久依莲社泊,晤语胜邻居。
括州尊宿后,学业贯儒缁。
自说先师笔,曾抄谬客诗。
石蒲抽水上,树蔓与云垂。
何处风埃滚,无营不用知。
手笔华严梵笈新,更开宝地接迷津。
一声金磬人初静,月照空山草自春。
晓钟收,报锦堂弦管初休。梦里见他,一笛江城横秋。
九华帐同携手,认鬓痕霜雪添稠。花长好,人长健,愿君珍重无愁。
经岁关河浪游,知燕子楼中,未展眉头。望眼故山,有孤魂羁留。
夜深忽现惊鸿影,念旧情沉海垂钩。崔护老,夭桃赋恨,犹滞皇州。