庐山倚南极,乾坤一高邱。绝顶有佳处,可作仙人楼。
诏书命我访奇品,等閒却遂平生游。白鹿洞在五老傍,我来讲席重铺张,青云见彩霞生光。
玉声左右泉不断,我行东峰涧有梁。眼明还直西南望,澄湖烟水俱苍苍。
不知乘舟者谁子,望我应恨天衢长。庐山如庐几万间,与仙作主去复还。
黄尘滔滔似海水,此山即是蓬莱山。载歌唐人诗,我句亦时发。
九江秀色行揽之,楚帆风送飞鸿没。五老五老真有情,万峰之中独自成。
何时拄杖往参立,上呼群仙下紫京。笑攀北斗挽银汉,共洗浊世邻太清。
归来归来,饮酒饮酒。东风吹绿门前柳,春光媚人我何有。
梦中境,醉中身,百年自作羲皇人。
平生多意气,四海盛交游。列筵亘长夜,谈辩雄名流。
杯酒一言合,遽将肝胆投。入门顾儿女,忸怩但怀羞。
齿年逮今兹,世故多所由。兴言念亲戚,骨肉婴我忧。
寒宵寡欢悰,浊酤聊自谋。明灯耀室内,盘蔬代庖羞。
岂必朋与宾,妻子前劝酬。语笑率真性,无嫌亦何尤。
人生贵止足,吾志卑公侯。数觞已复醉,颓然万情休。
寄言驰骛子,从今任去留。
静景须教静者寻,清狂何必在山阴。蜂穿窗纸尘侵砚,
鸟斗庭花露滴琴。莫笑乱离方解印,犹胜颠蹶未抽簪。
筑金总得非名士,况是无人解筑金。
松闲竹淡清午阴,金地少尘门更深。忽从褷缡出重阁,飞梯十尺下瞰临。
有客触热来自东,汗愧鵩暑悭天风。赪龙扬鬐日辔缓,碧椀先愁井丝短。
萧瑟昌平路,行来十九年。清霜封殿瓦,野火逼山阡。
镐邑风流尽,邙陵岁月迁。空堂论往事,犹有旧中涓。
斜磴临高树,孤峰荷上天。旧游今日到,重忆十年前。
竹碎林间月,花分石底泉。生公归去后,法雨暗松烟。
三十六峰秋气横,九溪深处钓舠鸣。夜惊列宿连丹峤,云带双凫度赤城。
钟鼎文章传柱国,风流松菊爱渊明。茂陵有赋怜多病,空想寒辉照玉衡。
欲步夷途盍近思,行寻捷径却成迟。
大弨不必穿杨叶,古乐何曾唱竹枝。
须信孔门无用赋,也知高叟漫为诗。
功名易立书难读,努力当乘少壮时。
简报丛菊生小蕊,枝头应似拨冰醅。
故人有信来相访,好祝秋风及早开。