黯黯日欲暮,萧萧风正寒。策马渡此水,荒荒路行难。
虎狼肆其虐,发怒上指冠。吾志纵不遂,吾事则已完。
剑术亦小技,负义非所安。悠悠论成败,千载空波澜。
啛啛孤韵入秋林,切切幽心语夜深。
惯不怜人成好梦,却凭好事戏相寻。
在床在户身难主,添恨添愁巧自深。
何不早从金笼住,傍人枕畔共哀吟。
关头晓日瑞光蟠,隐隐驼铃隔薄寒。金殿巧当双岭合,绣旌遥指五云看。
军装騕袅开驰道,仙仗麒麟簇从官。词苑恩波供染翰,秋风岁岁候鸣銮。
西风嫋嫋欲昏黄,草木萧萧绿翅凉。
暗傍远灯催络纬,独经遥夜伴啼螀。
露濡虫网丝潜断,月照澄江练有光。
几处疏砧红叶寺,谁怜弄杼不成章。
秋来逸兴浩如云,间拂霜华看剑纹。
莫怪风流谢安石,未应憔悴沈休文。
骅骝神骏宁论肉,雕鹗身轻更出群。
千载征南不穿札,至今犹作晋元勋。
南枝开处觅春光,摘得冰葩密瓮藏。
留煮牛汤消暑渴,吟骚才颊有浮香。
来访西岩老,家居水竹村。
紫鳞游镜曲,黄犊卧云根。
自昔好宾客,相传到子孙。
不行亭下路,护笋别开门。
栖乌喜林曙(shǔ),惊蓬伤岁阑(lán)。
关河三尺雪,何处是天山。
朔(shuò)风无重衣,仆马饥且寒。
惨戚(qī)别妻子,迟回出门难。
男儿值休明,岂是长泥蟠(pán)。
何者为木偶,何人侍金銮(luán)。
郁郁守贫贱,悠悠亦无端。
进不图功名,退不处岩峦。
穷通在何日,光景如跳丸。
富贵苦不早,令人摧心肝。
誓期春之阳,一振摩霄翰(hàn)。
栖息在林中的乌鸦最喜初沐晨光,我抚摸着一头乱发为一年将尽而伤感。
空有一腔抱负,哪里才是我的用武之地呢?
北风呼啸而没有多余的衣物御寒,奴仆跟马匹都是饥寒交迫。
与妻儿告别时悲伤难抑,对于自己即将远行更是犹豫徘徊和悲痛。
但是志气男儿在如今这开明盛世,又怎能一直处于困厄之中呢。
且看朝堂之上谁是木偶,谁又是真正的有识之士。
我郁郁寡欢的过着贫苦的生活,久久想不出端由来。
成功后不求功名利禄,失败后也不会隐居遁世。
什么时候才能施展自己的抱负,时光飞逝,岁月不等人。
人生真正际遇难道都是暮年才会来到吗?这真是让人悲愤不已啊!
只盼望这一天早早到来,我就能一展抱负。
曙:天刚亮。蓬:散乱。这里指散乱的头发。岁阑:岁暮,一年将尽的时候。
朔风:北风,寒风。重衣:谓重复多餘的衣服。
惨戚:亦作“惨慼”。悲伤凄切。迟回:犹徘徊。
休明:用以赞美明君或盛世。泥蟠:蟠屈在泥污中。亦比喻处在困厄之中。
跳丸:比喻日月运行。谓时间过得很快。
空山万顷海云收,一水中间带石流。日暮无端风乍起,萧萧犹自使人愁。
乱聒霜前夜,忙催机上秋。无衣汝何益,重作旅人愁。