余子纷纷气可吞,青霄万里合孤骞。
藻芹池冷三年客,丝竹堂高几世孙。
前辈修名似山斗,斯文清气在乾坤。
故人要路如相问,为说苍苔独闭门。
泖口乘寒浪,湖心散积愁。
菰蒲疑海接,凫雁与天浮。
泽国无三伏,风颿又一州。
平生谩为客,奇绝在兹游。
两峡山高月半轮,五更人起马嘶频。无端又上长安道,输与僧窗饱睡人。
旧县开新廨,高城接短垣。水声争入渭,山势远连村。
雨韭供春馔,春桃照晚尊。故人情意厚,暂此驻归辕。
丁酉七月初,予作会稽客。有人东阳来,蹐户遗书尺。
讣音季高氏,死矣就窀穸。初闻意浑迷,旋叩气愈塞。
此事岂有无,此理诚叵测。嗟嗟吾季高,禀赋甚殊特。
短小精悍姿,英迈不可抑。沉潜理义窟,毕志究经籍。
绪馀乃外发,文辞舒蕴积。粲然春葩敷,涌若秋涛激。
翱翔荐绅间,声誉比圭璧。渊源本家传,法度由师得。
庶培远大业,用趾绵衍泽。人望嗟则然,天道慨何极。
华年未三十,夭夺无乃亟。譬如千里驹,竟毙盐车厄。
又如荆山璞,砉碎樵斧击。此冤孰从诉,此痛果难息。
念昔与子交,寒暑将十易。子少吾所畏,我长子所敌。
大谊相切劘,微辞共探剔。异姓谐弟昆,深交契金石。
杖屦华川晨,灯火南溪夕。从容见古道,岁晏期靡忒。
薰风端阳节,别子双岘侧。临岐亦何言,彼此慎爱惜。
岂期两月别,遽作千古隔。云深山水遥,日落关塞黑。
梦中欲见子,精爽无处觅。风尘属浩荡,天地方逼仄。
会归执杯酒,酹子泉下魄。溯风一长恸,洒泪满胸臆。
人间离别最堪怜,天上嫦娥恐亦然。
昨夜广寒分破镜,半奁飞上九重天。
惆怅长亭叹别离,送君东去望西归。
落花也似知人意,沾定春衫不肯飞。
淮阴西汉一英雄,史氏持衡论亦工。
不向追亡羡萧相,却于援死著滕公。
岂知并绩三人杰,皆自当时一语功。
后世人材自戕贼,炎凉安得古人风。
槽头压尽春山绿,槽下真珠泻醽醁。骚人一笑倾盖盘,满面春风涨红玉。
少陵得此不欲言,乃指八子为中仙。主人倾盖慕此意,一阁新构堂西偏。
于今世态薄于纸,何必劳心问青紫。愿君醉我金屈卮,万事过耳同风飞。
醺醺和月尚栽竹,长啸一声归翠微。
芳草不随春水绿,连山犹带夕阳明。
人生有酒且行乐,休向河梁问子卿。