闻说蓬莱水已枯,懒从海上拾珊瑚。山前石烂云生母,天际禽飞雪作姑。
三尺清冰雷焕剑,一杯元气长房壶。此中尽是琼林侣,何事年来不寄书。
十月山寒木叶稀,霜华未散古苔肥。药房深闭客何处,卧听空江老雁飞。
隐者山林得静便,松风不动兴悠然。竟将尘事抛身外,只许泉声到耳边。
黄君画梅天下奇,枝枝笔底如龙飞。
干盘屈曲苍苔古,老树顷刻生光辉。
婆娑月下弄清影,更有幽香袭诗境。
地僻从无车马尘,间关翠禽啼梦冷。
轩轩摩空翮,忽入堂楹内。四壁黯光晶,萧瑟若野外。
委形是何年,画师阿尔粺。苟非大匠手,笔力何超迈。
至今天风入,如闻解旋带。金眸左右动,辉练光碎。
亦知边秋至,毛骨痒生疥。燕雀声啾啾,惧其转晴快。
耸身欲著人,座客悄怀退。猛气莽峥嵘,飒与云霄会。
恭惟丹山鸟,大圣自仁爱。绵邈烟雾际,不乏枭獍辈。
何由厉霜飙,抟击清草昧。顾眄粉墨姿,陡觉雄心在。
敛翮难飞腾,中怀空抑忆。
李君知我善苦吟,图画示我开胸襟。芳春烂漫忽如扫,悄然动我三秋心。
阴森一树龙夭矫,尺寸行间千尺杳。千尺高柯立鸷鸟,笔洗秋空天色老。
霜翎如剑自无敌,集者欲飞飞者击。庭中花木雀倒窥,过眼一飞如箭激。
男儿意气敌万人,安能刺促老此身。
渡头初唱采莲歌,南浦西风涨绿波。
正是晚凉新雨后,青山不似白云多。
香炉峰高天削出,湖面蒸云欲吞日。
列仙上凿炼丹台,高人下筑藏书室。
盘纡一道行者通,民居僧寺有无中。
斜阳影射樵斧白,疏星光杂渔灯红。
楼船风高殷箫鼓,去急不须人奋橹。
栖禽惊散苦无情,断林赖有苍烟补。
人间此景何处看,惨淡今从画中见。
小皴大染设色真,粉本徒令工作眩。
书画长留岁月过,怪来欧公悔无多。
南堂一赏到白发,快雨时晴纵啸歌。
谁泼烟云六尺绡,寒山秋树晚萧萧。
十年来往吴淞口,错认溪南旧板桥。
鸟散江村社鼓,花摇酒市风帘。
曾记踏青归去,香罗着雨廉纤。