五亩蓬蒿地,翛然都不营。有花自开谢,无酒亦沈冥。
永任周遭碧,山从映带青。故人劳问字,杨子倦谈经。
日出烟空匹练飞,大荒中划万流依。连山尽压支祁锁,逼汉疑穿织女机。
九道徵输宽气象,六军容物迥光辉。甘棠欲让金堤柳,曾护司空却盖归。
千条弱缕拂轻罗,尽日无风少见波。不到武昌应不恨,一尊樊口听渔歌。
山城幕府叹离居,朋旧青云积渐疏。湘浦春深谁附雁,蜀江南下不通鱼。
方愁晋代浮沈语,并得殷侯父子书。只字造从倡雪后,寸笺裁自浣花馀。
银钩并美看难辨,玉案双酬愧不如。益部只今徵小许,凤毛池上莫教虚。
浅寒篱落清霜後,疏影池塘淡月中。
北客同春俱税驾,南枝与我两飘蓬。
从来遇酒千锺少,此外评花四海空。
惟恨广平风味减,坐看徐庾擅江东。
须如蝟毛磔,面如紫石棱。
丈夫出门无万里,风云之会立可乘。
追奔露宿青海月,夺城夜蹋黄河冰。
铁衣度碛雨飒飒,战鼓上陇雷凭凭。
三更穷虏送降款,天明积甲如丘陵。
中华初识汗血马,东夷再贡霜毛鹰。
群阴伏,太阳升,胡无人。
宋中兴。
丈夫报主有如此,笑人白首篷窗灯。
弃置而今成秃翁,君恩量给太仓红。
着鞭纵落诸公后,挥麈犹堪一世雄。
花月三千篇绝唱,海天九万里刚风。
胸中本自无冰炭,况读君诗益扫空。
山翁不出山,溪翁长在溪。
(前二令作二翁亭。
)不如野翁来往溪山间,上友麋鹿下凫鹥,问翁何所乐,三年不去烦推挤。
翁言此间亦有乐,非丝非竹非蛾眉。
山人醉后铁冠落,溪女笑时银栉低。
我来观政问风谣,皆云吠犬足生氂。
但恐此翁一旦舍此去,长使山人索寞溪女啼。
(天目山唐道士常冠铁冠,于潜妇女皆插大银栉,长尺许,谓之蓬沓。
)
当欢有余乐,在戚亦颓然。
渊明得此理,安处故有年。
嗟我与先生,所赋良奇偏。
人间少宜适,惟有归耘田。
我昔堕轩冕,毫厘真市廛。
困来卧重裀,忧愧自不眠。
如今破茅屋,一夕或三迁。
风雨睡不知,黄叶满枕前。
宁当出怨句,惨惨如孤烟。
但恨不早悟,犹推渊明贤。
因归话茯苓,久著桐君籍。
成形得人物,具体存标格。
神岳畜粹和,寒松化膏液。
外凝石棱紫,内蕴琼腴白。
千载忽旦暮,一朝成琥珀。
既莹毫芒分,不与蚊蚋隔。
拾芥曾未难,为器期增饰。
至珍行处稀,美价定多益。