绛彩酣春色,娇香腻午风。谁云蜀江浪,不与武陵通。
度朔千年在,玄都一夜空。妆台意无尽,馀恨满青铜。
腊里霏微未许多,春来舞片却交叉。
混成天地皆同色,点染园林尽着花。
岸迹云凝迷去鹭,屋头烟暖见饥鸦。
东风毕竟能融化,不放寒澌冰柳芽。
相逢九十日,彼此惜芳期。
折柳停闲骑,嚼花吟好诗。
经年行远别,对景起深思。
日落不知处,四山啼子规。
武陵人去水横陈,独向玄都管领春。
日暖风轻尘扑面,刘郎空老苦吟身。
金波滟滟日煇煇,绿树牵风晒柳丝。
湖阔翠禽飞不过,浮荷叶上立多时。
不眠行绕石池吟,月色如银夜正深。
山路无风枯叶静,时闻露滴响空林。
落梅暑雨消残粉,云重烟深寒食近。罗幕遮香,
柳外秋千出画墙。
春山颠倒钗横凤,飞絮入帘春睡重。梦里佳期,
只许庭花与月知。
雨晴烟晚,
绿水新池满。
双燕飞来垂柳院,
小阁画帘高卷。
黄昏独倚朱阑,
西南新月眉弯。
砌下落花风起,
罗衣特地春寒。
落梅着雨消残粉,云重烟轻寒食近。罗幕(mù)遮香,柳外秋千出画墙。
春山颠(diān)倒钗(chāi)横凤,飞絮(xù)入檐春睡重。梦里佳期,只许庭花与月知。
春雨一过,梅花落满地,形残色消,天空阴云层层,地上烟霭袅袅,寒食节已经临近。罗幕遮挡了香雾,透过柳烟,秋千少女的欢愉之声从彩色画墙里传出。
黛眉如山峰倒立,凤样的金钗横卧发髻间,春天来了,柳絮纷飞入室,人也疲倦困顿。与心爱之人在梦中想会,只有那满庭的花卉与明月知晓。
寒食:节日名。在清明前一日或二日。相传春秋时晋文公负其功臣介之推。
春山:春日山色黛青,因喻指妇人姣好的眉毛。
春来春去不知时,只有诗人冷眼窥。
夜雨揩磨好山色,晓风抬举旧花枝。