晚来云色半浓淡,云外青山知有无。
缠出六花夸舞女,又飞一白慰农夫。
久无人说平淮事,空有天生访戴图。
忧国寸心同皎洁,诗肩如鹭更清臞。
忙里何曾把酒卮,一秋心事付东篱。
等间应被西风笑,寂寞黄花未有诗。
江湖犹足事,食宿戍鼙喧。久客秋风起,孤舟夜浪翻。
乡音离楚水,庙貌入湘源。岸阔凫鹥小,林垂橘柚繁。
津官来有意,渔者笑无言。早晚酬僧约,中条有药园。
万里念江海,浩然天地秋。风高群木落,夜久数星流。
钟绝分宫漏,萤微隔御沟。遥思洞庭上,苇露滴渔舟。
喜得华亭鹤,看承过所宜。
防饥先种稻,忧病预鑽龟。
易惬眠云意,难酬卧锦诗。
不缘过郡谢,步步在相随。
高高华亭,有鹤在屏。削玉点漆,乘轩姓丁。
暮云冥冥,双垂雪翎。晨光炯炯,一直朱顶。
含音俨容,绝粒遗影。君以为真,相期缑岭。
掷地金声信有之,莹然冰玉见清词。元凯癖成官始贵,
相如渴甚貌逾衰。荒园每觉虫鸣早,华馆常闻客散迟。
寂寞罢琴风满树,几多黄叶落蛛丝。
朔土秋气高,日夕来凉幰。
鸿雁已南乡,游子寒无衣。
履霜戒坚冰,几者动之微。
所以漆室女,浩叹忧园葵。
烨烨阶下兰,一夕遽变衰。
愁来谁与语,有酒聊自挥。
故乡岂不怀,我行尚迟迟。
百年同适客,何事主叹悲。
醉墨纷纷尽雅才,等閒携酒探花来。
笙歌已散游人去,更逐东风拾落梅。
东方千里遭旱蝗,嗷嗷赤子何仓忙。使君适来守高密,快意岂复如钱塘。
钱唐绝胜高密好,却背烟花行野草。雕鞍不稳画船安,脱粟易饥香稻饱。
繁华回首得萧条,膏泽如流堪沃焦。吾民无忧使君乐,乐意超然谁最超。
超然台高北城上,使君与民同登望。民爱使君如父母,千载牲醪不能忘。
昔我读公文,今我登公台。台前风景发人兴,再拜公像还低佪。
西瞻穆陵关,东俯琅琊岛。勃海汪洋碣石孤,常山嵚崟马耳小。
潍淄流水更悠悠,叹息前人都巳休。唯有卢遨挟仙侣,至今来往卢峰游。
因招羡门子,便约安期辈。嵯峨切云冠,缥缈凌风佩。
纷然为我集台端,白日连空旌节寒。紫霞深杯和石髓,如瓜大枣行金盘。
就中一翁称地主,调笑群仙迭歌舞。玉壶天开俄项间,碧桃春融千万古。
我幸承清宴,妙诀从此传。会使日轮生月窟,神明无处不超然。