一带天分南北限,两眉烟锁古今愁。却思太白惊人句,影入平羌江水流。
远岸无行(háng)树,经霜有伴红。
停船搜好句,题叶赠江枫。
向远岸望去,河岸的树木错落不成行。经过了秋霜的历练,已染上片片红色。
停下舟子,脑中搜罗着赞美红叶的好句,题在树叶上,赠与这岸边的枫树。
无行:没有一定的行列,东一棵,西一棵,不成行。经霜:经过秋霜。
题叶:在红叶上题诗是唐代待人常有的所谓韵事。“赠”“好句”给“江枫”,是把江枫拟人化了。
漠漠秋云澹,红藕香侵槛(jiàn)。枕倚(yǐ)小山屏,金铺向晚扃(jiōng)。
睡起横波慢,独望情何限!衰柳数声蝉,魂销似去年。
又像去年那样,窗外云淡风清,藕香侵槛。闭门倚枕,无限情思。院中衰柳上寒蝉数声,令人魂销。
澹:“淡”的异体字。浅、薄之意。槛:窗户下或长廓旁的栏杆。金铺:门上之铺首。作龙蛇诸兽之形,用以衔环。扃:门窗箱柜上的插关。这里是关门之意。
金铺双掩夜迢迢。无梦到屏绡。一帘疏雨,半窗残叶,禁得魂销。
香残被冷人何在,坚坐总无憀。故乡刀尺,他乡灯火,一样今宵。
风约波痕远,云含野色低。
村舂向是急,山鸟爱晴啼。
牧笛过苹渚,溪船泊柳堤。
旅魂招未得,窗草更萋萋。
松间岸帻不知暑,满地花香夜来雨。
枕流漱石客未从,明月自随波影去。
不倚清溪即对山,正怜倦鸟带云还。
朱门华屋多车马,何似幽人早闭关。
朝见芙蓉霜,暮闻梧桐雨。
纵有清夜月,秋光复几许。
宾鸿自北来,野泊未有主。
耿耿银河开,无人见牛女。
老至自悲秋,空阶听蛩语。
流萤照我床,余凉生白皦。
樽中酒不空,与君忘尔汝。
袖手长吟悲路穷,绨袍不是怯西风。
纵嘲小草应终出,欲赋长杨恐未工。
皂帽久依辽水曲,黄冠愿隐鉴湖中。
菊花满插休相笑,老态还知少壮同。
熨开诗眼静中观,春在虚无杳霭间。
风老山攀香世界,日烘踯躅锦屏山。
峙粮备岁蜂开户,坚壁防春燕抱关。
不被东风相鼓弄,苍波依旧日鸥闲。
浊酒一杯自酌酬,囊中不必问提流。卑卑此日无高论,秩秩谁人莫大猷。
李杜那能降巷伯,孙刘似欲拟荆州。乘桴未可浮沧海,且揭离骚读远游。