冰崖孤芳,雪林早春。
伴我读易,见天地心。
昨夜雪初霁,寒梅破蕾新。满头虽白发,聊插一枝春。
飞泉练白地无尘,欻起千波湛寂身。静挟飞仙忘世虑,却嗤尘世梦中人。
丈夫好弓剑,行坐说金吾。喜闻有行役,结束不待车。
官田赠倡妇,留妾侍舅姑。舅姑皆已死,庭花半是芜。
中妹寻适人,生女亦嫁夫。何曾寄消息,他处却有书。
严风厉中野,女子心易孤。贫贱又相负,封侯意何如。
乡人极口誇吾友,誇道新来葺妙居。东晋风流千载后,南窗潇洒数椽馀。
无肠可著犹贪酒,有眼能看肯废书。记取鲁人学柳下,不须辞米赋归欤。
东风一戏剧,会使红绿争。
粲粲墙角花,朝霞翦芳英。
自怜冰雪志,猥与桃杏并。
未应素节改,但觉羞颜頳。
孤标翳尘土,疏香掩蓬荆。
游蜂颇知己,飞绕千回轻。
其奈逐臭夫,对之白眼横。
主人情不薄,爱君成瘦生。
今来摄从事,吏课殊少程。
何时把杯酒,一洗千枯荣。
莺老花残不记春,闭门蚕忌动经旬。宁知画阁鸣筝女,堕地妆成锦绣人。
玉质天然不受妆,舞筵聊尔试霓裳。由来国色多殊调,自有临风一段香。
昆吾纤刃刻芳菲,玉女新抛织锦机。无质易随清露滴,有情应化素云飞。
青腰霜下蟾房冷,皓首天边鸟使稀。最忆齐州旧游处,日斜双桨折花归。
无庸下考又三书,知愧知惭意少舒。
傥便盍簪叨墨绶,纵然休仕亦绯鱼。
何人不愿重金服,那个无心驷马车。
修短洪纤应赋定,好存方寸一由渠。