欲寿莫夸尧丙子,欲贵莫疑雌甲宸。
学取燕山人姓窦,自然五桂一灵椿。
荒村岁暮谁相问,惟有篱花慰索居。
游过山川常在梦,别来朋旧久无书。
秋风鸟雀暄禾黍,落日牛羊遍里闾。
即此萧条空馆夜,与君相对话匡庐。
重城犹自雪纷纷,匝地浓阴不可分。轻薄因风随舞絮,迷离蔽日胜浮云。
争春梅柳都无色,画粉楼台自策勋。毕竟寒威能几曰,隔林红已逗斜曛。
云霭浮空半雨晴,茅簷未忍扫残英。
欲将春物飘零尽,只有黄鹂一两声。
此坞久无色,何年朝太真。
晓井云下路,犹恐是仙民。
会昌湖上客,今已化为尘。
一束青刍奠,空思如玉人。
唾面拭之逆人意,不拭笑受人亦忌;谓怒常情笑不测,曲曲揣我心中事。
当其揣我我已危,我心虚舟知者谁;祗宜匿影深林里,莫将此面与人窥。
不见我面自不唾,感君此意频道破;可怜骨肉都不关,单单躲下面一个。
自斸青云去,长途坠玉镳。有名天所吝,无病药为妖。
月斧千家寂,霓梭五色销。梦灵虚吐凤,数短实如鸮。
筦库嗟常调,弓旌欠特招。贵儿嫌苦淡,盛叶不萧条。
往忆京华旅,相随柳外桥。行藏今止此,岁月忽同飘。
留札宽亲抱,缄文付稚髫。敬亭花自发,族陇木仍乔。
稍待刊铭志,从知慰泬寥。友朋如昨日,来往未辞遥。
酹散窗生雾,吟寒斗挂杓。百年齐一尽,终誉在山椒。
野阔风吹袖,茫茫平楚间。秋随人意冷,云共客心閒。
鸟坠将残夜,烟生欲暮山。怪他乌桕树,著意染衰颜。
玉勒雕鞍燕北春,閒愁空自惜芳尘。杨花入户还飞去,应笑虚帏翠被新。