亲恩思罔极,血泪几时干?歧路无知己,天涯畏影单。
黄牛千嶂夕,白马一江寒。不历风尘苦,安知行路难?
东汉久无国,南州犹有亭。虚楹过日白,老树入湖青。
岁晚送僧去,天寒行独经。搔头双桧侧,余发故星星。
春色总可惜,最怜红未开。留花能解事,郎去待归来。
冉冉云生岭,翻翻雨决渠。畏寒成墐户,恶湿问生鱼。
始惬春衫薄,俄惊团扇疏。天怜憔悴骨,莫遣峭风梳。
一代才名数柳刘,庙堂人物尽风流。相公剩识桃花字,题壁诗成换播州。
帝子苔痕玉座青,鹧鸪啼处雨冥冥。北门剑佩迎蕃使,南极风涛接御亭。
江海佳期愁晼晚,水天旧事梦娉婷。秦丝解与春潮语,一曲蘼芜忍泪听。
驿亭萧索不逢春,绕柱巡墙尚有人。一别到今无意绪,三年怜汝在风尘。
东门已欲悲芜灭,北郭相期访隐沦。想见江南花发后,醉题歌扇咏汀蘋。
倦客萍踪峡水分,青枫亭畔怅离群。西江落叶同明月,南亩人归隔暮云。
门掩深秋虞苑冷,阁临遥汉越台曛。相思独把东篱菊,上界钟声迥未闻。
飘零双鬓雪纷纷,笑整南冠带海云。丁令乍归为鹤语,左慈曾化入羊群。
琴调碧玉临流水,酒泛黄花对夕曛。心折时危身似梦,相逢还恐又离分。
美女姣幽姿,高阁日初迟。重关鱼钥彻,邃闼捲罗帏。
春风玄禽语,春露丰茸滋。床前濯素手,对镜画蛾眉。
蝉鬓安钿掠,金爵盘青丝。环声振皓腕,飘摇香泽微。
珊瑚交玉佩,明珠翠带垂。娃僮谙细语,保姆警容仪。
静态辞游伴,矜情习礼诗。妙质年三五,令淑国人知。
媒氏徒佻巧,玉帛旷佳期。紫兰开更落,恬坐阅芳时。