远山皆为云,近山只见石。山前石头青,山后云头白。
叠絮堆奇峰,飞练挂空壁。时来襟袖间,相去不盈尺。
罡风忽吹去,山天同一碧。
画船夜泊寒山寺,不信江枫有客愁。
二八蛾眉双凤吹,满天明月按凉州。
川原绿已张,春去今何在。
深树涵幽姿,微云弄晴态。
禽声互酬应,林霏閒明晦。
渐远人迹稀,清音自虚籁。
旅雁乘风翱,薄暮声嘹呖。寒云暝前途,营营双倦翼。
问之何从来,远自沙塞北。尔性固随阳,尔心乃谋食。
原田有稻粱,亦复多矰弋。空阔蓼花滩,胡不暂栖息。
天涯独客久不归,昼思夜梦如无依。岂知碛雁有常候,秋南春北来去飞。
一行乍见落日远,数声或度重云迟。去年江淮水淹溢,十室九户民苦饥。
心知稻粱谋不易,嗟尔何处衔芦肥。幸因地暖避冰雪,得返朔塞鸣毋悲。
东风二月花发时,走马亦有游侠儿。酒垆饮罢出门笑,弓箭在腰何所之。
印透山河影,照开天地心。
人世有昏晓,我胸无古今。
战守雄区语岂夸,小孤东下势蟠蛇。淮西勋业光裴相,皖北衣冠复汉家。
乱后人心犹盗贼,市繁风俗渐浮华。凭高不尽忧天意,急鼓城头起暮笳。
寒飙吹落日,江上雁先知。黄叶怀人地,青山载酒时。
风声凉在水,秋色瘦于诗。对景成孤往,翛然契所思。
鼋鼎功名染指来,胡园山水亦悠哉。
可人最是猥园菊,不待秋风也自开。
异地开龙泓,应接悦万状。仁祠辟唐时,结构妙意匠。
初堕白云中,忽踏苍松上。窈窕转层岩,崱屴出孤嶂。
竹深视听幽,苔滑行步妨。烂烂明花蹊,袅袅挂萝帐。
抖擞跻其巅,倚阑堪写望。风来林景清,日落岚气涨。
盈盈西子湖,绿净在杯盎。展席面青山,支铛温昔酿。
既酣恣谭谐,吾怀亦已畅。念彼辨才师,说法浩无量。
当年群贤游,前尘宛俯仰。残碑字模糊,云烟付幻妄。
良友幸招寻,消摇纵天放。浮生山水缘,著屐费几两。
归途闻流泉,殷耳一何壮。