绊玉缠香吐未齐,莲房缫出蛹初肥。纤毫何补寸心苦,几缕空萦七窍飞。
园客可能抽翠茧,灵均难为制荷衣。年年五月无人买,欲织鲛绡不上机。
片片沾芳草,纷纷杂落花。篱寒春雀阵,檐冻午蜂衙。
云密深藏树,溪浑不见沙。小窗风力恶,呼婢莫烹茶。
胸次秋风涧底苹,坐间那得此嘉宾。
诗来香迸宵人屋,笑杀元规尘汙人。
云天宜北户,塔庙似西方。林下僧无事,江清日复长。
石泉盈掬冷,山实满枝香。寂寞传心印,玄言亦已忘。
桃源自有长生路,却是秦皇不得知。
入市逢迎傲骨难,逃空放浪野情宽。午窗梦蝶云为榻,春涧饮牛竹作冠。
浊酒无妨邀月饮,古琴未易向人弹。乾坤百态多新巧,白眼将来一幻看。
三唤声中负不平,与师百万欲干城。
谁知菡萏峰前路,削木书名有伏兵。
百丑千拙,无法可说。
一个拳头,硬如生铁。
放开则日耀扶桑,捏聚则乾坤黯黑。
冤家莫兴恶相从,正法眼藏瞎驴灭。
李将军言:部曲尝掠人妻,既数年,携之南征,值其故夫,一见恸绝;问其夫已纳新妇,则兵之故妻也。四人皆大哭,各反其妻而去。予为作《浮萍兔丝篇》。
浮萍寄洪波,飘飘束复西。
兔丝罥乔柯,袅袅复离披。
兔丝断有日,浮萍合有时;
浮萍语免丝,离合安可知!
健儿东南征,马上倾城姿;
轻罗作障面,顾盼生光仪。
故夫从旁窥,拭目惊且疑;
长跪问健儿:“毋乃贱子妻?
贱子分已断,买妇商山陲;
但愿一相见,永诀从此辞。”
相见肝肠绝,健儿心乍悲,
自言“亦有妇,商山生别离,
我戍十余载,不知从阿谁?
尔妇既我乡,便可会路歧。”
宁知商山妇,复向健儿啼:
“本执君箕帚,弃我忽如遗。”
黄雀从乌飞,比翼长参差,
雄飞占新巢,雌伏思旧枝。
两雄相顾诧,各自还其雌。
雌雄一时合,双泪沾裳衣。
抱疴甘伏枕,语别即沾巾。风雨残春路,关河独去人。
无才安宦拙,宁俭补家贫。禄养嗟无及,吞声忆二亲。