春气上空林,夜声落寒井。了然斗室间,坐怯良宵永。
落地杨柳风,入帘海棠影。烟薄上树消,月微露云冷。
能令万籁空,方知一时静。
素德式昭兮何写奕,玄质从化兮为洁白。符仁孝兮叶佳册,见祥瑞兮流圣泽。
贱妾有所思,良人久征戍。笳鸣塞城表,花开落芳树。
白登澄月色,黄龙起烟雾。还闻雉子斑,非复长征赋。
行行穷尽深林外,碧瓦鳞差依翠麓。
峰峦左右相回环,万叶霜丹间晴绿。
忽闻雷霆脚底声,声撼乾关隐坤轴。
双龙跃出两崖间,倒泻银河作飞瀑。
多情去后香留枕,
好梦回时冷透衾,
闷愁山重海来深。
独自寝,夜雨百年心。
冬山忽如睡,岩壑谢春菲。雨雪倦行役,羸马惨不肥。
连朝历巑岏,早旭迷夕晖。山水非不佳,所苦筋力微。
村舍倚山麓,镫透白板扉。心急路转迂,暝踏行人稀。
鸡犬已高卧,羊牛久来归。终南有茅屋,惓念素心违。
端居有所思,美人碣石北。
别来已十年,时时梦颜色。
朔风吹海云,白昼成昏黑。
猰貐齿如剑,麒麟斗相蚀。
岂无三月粮,宁乏长风翼。
畏此不敢往,抚膺长太息。
谪仙李其姓,于鳞亦姓李。少陵美为字,弇州亦字美。
或者再来人,著姓复存氏。前后生同时,相契并鱼水。
著作集大成,诗文振后起。足以光唐明,足以寿青史。
若非两世身,安能合一轨。李白真复生,子美真不死。
矢志全贞孝,怜他姊妹花。九原慈傍母,万里惨呼爷。
濒死心如铁,遗容髻尚髽。他年采风者,记取是侬家。
静思吴越中,民妇实可怜。每到春夏交,育吞胜力田。
采桑不辞劳,陌上破晓天。江北蚕独少,求茧尚艰难。
我取越蚕子,育之楼榭间。北郊多柔桑,买此不费钱。
越中旧仆妇,养蚕已多年。率彼怀其种,如蚁生蠉蠉。
每日亲视之,桑叶何攒攒。将成色明洁,分箔上簇山。
如雨食叶声,三起还三眠。吐丝皆成缕,作茧皆成圆。
缫丝可为帛,剥茧可为绵。我思淮南人,耕稼业已专。
何不教村妇,采桑满陌阡。民风既可厚,民力亦少宽。
为语儿女辈,物力当知艰。几树桑青青,千个茧团团。
贫女一月工,织成绮与纨。绮纨在尔身,忍令污且穿。
所以莱公妾,讽谏咏诗篇。