焦先但作蜗牛庐,真与蜗牛壳相似。当时虽省营筑劳,把茅盖头已多事。
珏溪樵客意高远,几欲巢居如上古。茂林深处即幽居,树作檐楹根作础。
经始全资木居士,竹夫人来共胥宇。删繁聊藉刈禾镰,补罅不须修月斧。
山中熊馆作比邻,梦里蚁城真别墅。葱帐不容逋客归,药房闲咏骚人语。
月钩斜挂褰云箔,霞绮高长当朱户。瑶砌无尘透晓霜,珠帘隔雾连天雨。
洞门虽开亦非开,当空凿出高崔嵬。凭虚公子见之喜,便约亡是公同来。
更容明月作不速,宾主谈辩声如雷。画空题诗记真赏,要与幽人作榜样。
是中无欠亦无馀,一任傍人说半藏。莫言基址真牢固,夜半负之人莫悟。
玉川胆怯不须论,觑著地皮捲不去。须防毗耶无垢师,擎向手中便进步。
要当石头具道眼,本自无来今不住。饶他百倍有神通,到此一筹无用处。
柏香烟裹沦山茶,穷似烧丹道士家。
窗纸渐明寒月上,一肱清梦入梅花。
一泓寒玉浸青山,妆点楼台夕照间。
歌管满船春未懒,惜无人伴白鸥闲。
竹标溪涧蠲民瘼,剑击蛟龙救水灾。四十日升金阙去,半千年后玉函开。
丹藏井底人难得,柏荫坛心手自栽。一段彩云天外至,山翁疑是锦堆来。
不禁清瘦怯风霜,远信先凭驿使将。
楼上笛声吹旧曲,鉴中人面学新姜。
飘零院宇仍多思,点缀帘栊亦自香。
留与春风共流转,凭谁试与祝东皇。
正是园林花木衰,冰姿玉洁出疏篱。
月中瘦影道傍见,江上寒香人不知。
时节惊心非故物,簿书满眼欠新诗。
碧云暮合关山远,拟折琼英寄所思。
朔风飘正急,客况老难禁。
问路迷南北,携筇探浅深。
地惊盈尺许,杯喜十分斟。
梅蕊如相识,暗香何处寻。
今日南楼独上时,西风无复片云飞。
天连江水去不尽,云傍远山閒自归。
鹦鹉巧言终掇祸,麒麟高举亦知几。
诗翁仙子今何在,徙倚栏干送落晖。
飞蛾故故扑灯光,风雨萧萧打纸窗。
人为官方搔白首,虎来村落渡清江。
猿啼冷日谁家梦,故国愁牵几曲肠。
篱菊何曾忧战伐,夜添寒蕊趁重阳。
珠履三千两,金椎四十斤。阿谁知狗盗,却解脱田文。