试向青天问一声,此身是否谪长庚。但知画里看山好,不信空中有物争。
花圃平章如意致,草书摹仿欠纵横。馨闻千古无磨灭,姓氏已难问老彭。
梧桐月转影翩翩,竹屋抄书夜未眠。
林下不知秋远近,西风一叶堕灯前。
城隅有乐游,表里见皇州。策马既长远,云山亦悠悠。
万壑清光满,千门喜气浮。花间直城路,草际曲江流。
凭眺兹为美,离居方独愁。已惊玄发换,空度绿荑柔。
奋翼笼中鸟,归心海上鸥。既伤日月逝,且欲桑榆收。
豹变焉能及,莺鸣非可求。愿言从所好,初服返林丘。
感惜芳时换,谁知客思悬。忆随鸿向暖,愁学马思边。
留滞机还息,纷拏网自牵。东南起归望,何处是江天。
层城击柝四面急,倦客病起开荆扉。疏星映树没还见,孤鸟傍池栖复飞。
却愁为令强断酒,翻忆归山歌采薇。草虫拂衣不可耐,玉麈乘风时一挥。
春寒犊子瘦,谁与念农耕。地底多生暖,天边正要晴。
落梅栖雪晕,裂竹见风声。为问催花鸟,如何得使名?
焦先但作蜗牛庐,真与蜗牛壳相似。当时虽省营筑劳,把茅盖头已多事。
珏溪樵客意高远,几欲巢居如上古。茂林深处即幽居,树作檐楹根作础。
经始全资木居士,竹夫人来共胥宇。删繁聊藉刈禾镰,补罅不须修月斧。
山中熊馆作比邻,梦里蚁城真别墅。葱帐不容逋客归,药房闲咏骚人语。
月钩斜挂褰云箔,霞绮高长当朱户。瑶砌无尘透晓霜,珠帘隔雾连天雨。
洞门虽开亦非开,当空凿出高崔嵬。凭虚公子见之喜,便约亡是公同来。
更容明月作不速,宾主谈辩声如雷。画空题诗记真赏,要与幽人作榜样。
是中无欠亦无馀,一任傍人说半藏。莫言基址真牢固,夜半负之人莫悟。
玉川胆怯不须论,觑著地皮捲不去。须防毗耶无垢师,擎向手中便进步。
要当石头具道眼,本自无来今不住。饶他百倍有神通,到此一筹无用处。
柏香烟裹沦山茶,穷似烧丹道士家。
窗纸渐明寒月上,一肱清梦入梅花。
风淡帘栊花弄影,雨余池馆燕争泥。
春光去就轻如叶,一任声声杜宇啼。
不禁清瘦怯风霜,远信先凭驿使将。
楼上笛声吹旧曲,鉴中人面学新姜。
飘零院宇仍多思,点缀帘栊亦自香。
留与春风共流转,凭谁试与祝东皇。