渝州江上忽相逢,说隐西山最上峰。
略坐移时又分别,片云孤鹤一枝筇。
潇渍石池边,清標出自然。
东风零乱后,蜕甲玉蜿蜒。
为嫌(xián)朝野尽陶陶,不觉官高怨亦高。
憔悴莫酬(chóu)渔父笑,浪交千载咏离骚(sāo)。
朝野尽陶陶:指楚国末年王室骄奢淫逸濒临亡国的危急局面。陶陶:欢乐的样子。官高:屈原担任三闾大夫,这是一个管理楚国王族的高官。
渔父:指屈原在江边和渔父对答的故事。离骚:屈原创作的诗集。
薄世临流洗耳尘,便归云洞任天真。
一瓢风入犹嫌(xián)闹,何况人间万种人。
洗耳尘:指许由“颍水洗耳”的典故。便归云洞任天真:指许由、巢父躲到箕山隐居。
一瓢风:相传许由隐居箕山,有人丢了一个瓢挂在树上,风吹历历作声,许由觉得烦,弃之。
智力有穷天不老,秦帝山河迹如扫。参差忽落画图间,白发朝臣惊欲倒。
咸阳初起阿房宫,六籍已焚兵已镕。渭水函关万年固,终南泰华五云中。
复阁重楼郁相望,翠幄横铺九天上。上容万人常有馀,下建大旗知几丈。
霞骞雾散天日迷,山重野赭民睽睽。穷奢极丽犹未惬,谓海可梁天可梯。
蓬莱何处楼船远,上蔡东门叹黄犬。六国楼台春草长,千门歌舞斜阳转。
游观未毕化埃尘,宫树凄凉野鹿驯。至今世上丹青手,留与千年作谏臣。
几度寻春信,空归及暮鸦。试摇枝上雪,恐有夜来花。
望月穿深坞,迎风立浅沙。若同桃李发,谁肯到山家。
忆昨宣和末,群凶聚韦羌。一朝逻巡尉,州县皆皇皇。
居民弃家走,元稚纷抢攘。我时遭劫逐,与子空相望。
及兹建炎始,叛卒起钱塘。初闻杀长吏,寻亦及冠裳。
死者不为怪,生者反异常。子在贼围中,不知存与亡。
出处虽异域,阽危多备尝。骨肉非不亲,患难各自当。
回思见贼日,岂谓免杀伤。安知出深壁,犹得还故乡。
争言不死状,失声惊四旁。馀生偶然遂,万事皆可忘。
会我试新秫,放怀坐中堂。庭梧露舛碧,砌菊风催黄。
年华意未晚,蟋蟀已近床。对此复何待,五觞至十觞。
歌声咽寒月,舞袖破夜霜。岂无少年态,一醉乃尔狂。
此徒为酒使,酒力安得长。灯影照鬓发,百忧在中肠。
干戈时未息,盗贼势益张。与子归何处,相看两茫茫。
缭垣乌鹊近人飞,帘外曈曈日上迟。桧作寒声风过夜,梅含春意雪残时。
古今无物为真乐,出处何心更诡随。寄语年华聊一笑,未应长负醉乡期。
醉笔题诗紫界墙,梅花零落扑衣裳。天香又杂杯中渌,春色还惊鬓上苍。
涉世何妨为白璧,流年未必抵黄粱。一吟起我平生志,今古冥冥出处忘。
集云峰下四藤条,千载谁知恨未销。
去去全身担荷得,石龙依旧碧岧嶢。