塞下景荒凉,淡薄秋光,金风淅(xī)淅透衣裳。读罢安仁《秋兴赋》,憀(liáo)栗(lì)悲伤。
廿载住边疆,两鬓成霜,天边鸿雁又南翔。借问夏城屯(tún)戍(shù)客,是否思乡?
安仁《秋兴赋》:指西晋文学家潘岳,字安仁,工诗赋,曾作《秋兴赋》。憀栗:同“寥栗”,凄怆貌。
夏城:即今宁夏回族自治区首府银川市老城。宋为西夏都城,明为九边重镇宁夏镇城,故称镇城为夏城。屯戍客:驻守边疆的人。
此景仙源石洞幽,潺湲岩壑韵悠悠。黄花两岸笑人懒,野鸟数声唤客游。
坡上松涛鸣复隐,林间霜叶坠还留。凭高一望天涯阔,万顷江山总是秋。
写就秋词雁景稀,背灯无语独眠迟。
画栏点滴芭蕉雨,一夜将愁向阿谁。
一生富贵皆空梦,千古英雄只断碑。
几欲含毫作天问,西风吹恨入江篱。
肃肃赋宵征,迢遥汶上城。疏林残雪影,古寺夜钟声。
岁晚愁行役,年衰减宦情。萍蓬叹流转,徒恋此虚名。
始离浔阳郭,言向名山行。逶迤陟泉坂,潦越瞰江城。
匡庐望犹远,四山已纵横。顾指心目豁,披拂襟袖清。
岩长密林亘,天肃高霞晴。阳崖翠叶暗,阴壑丹树明。
绝石路始转,入谷身已轻。奔涧互流响,栖禽挟鸣声。
幽趣昔所惬,放旷从此生。宿痾真可捐,俗累岂我撄。
誓当卜田舍,将毋来玉京。游岳挈禽庆,敕家疑向平,踟蹰待婚嫁,岂非儿女情。
四壁新题信穆如,凭高俯仰适鸢鱼。荷风暗递香生室,梧月光临水浸居。
曲曲回栏工点缀,沈沈迂径且潇疏。若非胸臆藏丘壑,安得层层任展舒。
野塘漫漫板板东,家在春风畎亩中。
阶草不芟新织翠,庭花初种小开红。
酒赏村酿馀酸味,诗乏才华有淡工。
邻里相过无杂语,但云饥后庆年丰。
山水诚佳绝,匡居兴更幽。淡烟林鸟静,疏木夕阳秋。
地僻依江渚,身轻乐海鸥。为筹尘外事,识者不应休。
我闻峨眉山,插天青嶙峋。上有太古雪未化,不知天地冬与春。
高悬更有秋空月,雪上清辉尤皎洁。光耀磊落之奇人,西汉马卿宋轼辙。
况君秋水点双瞳,九天衔命下蚕丛。清无遗照同山月,毕献珠光锦水中。