骚人足奇思,香草比君子。
况此霜下杰,清芬绝兰茞。
气稟金行秀,德备黄中美。
古来鹤发翁,餐英饮其水。
但恐蓬藋伤,课仆加料理。
已作绿丝笼晓日,又成飞絮扑晴波。
隋家不合栽杨柳,长遣行人春恨多。
金盘和露捣胭脂,写出江南第一枝。好似太真初睡起,春寒赐浴华清池。
灵源清驶小山幽,云里喧豗万壑秋。毁角有时来顾鹿,吐漦何处伏潜虬。
寒声动地因风远,晴色翻空激雪流。愧我十年尘土梦,饮牛空忆此泉头。
秋江清浅时,鱼过亦频窥。却为分明极,翻成所得迟。浴偎红日色,栖压碧芦枝。会共鹓同侣,翱翔应可期。
彭城临广岸,俯仰霸图空。
白日照残雪,黄河多烈风。
所嗟人向北,不似水流东。
回首沧溟曲,山山云雾中。
闻道东南美,湖山入眼亲。诗书无事业,冠剑尚风尘。
闽越平生梦,江关咫尺身。岁寒宜自玉,家有倚闾人。
桃花春色暖先开,明媚谁人不看来。
可惜狂风吹落后,殷红片片点莓苔。
桃花在渐暖的春色里先于百花绽放,谁能忍住不去看那明媚美丽的颜色?
可惜初春的狂风地吹过以后,那美丽的花瓣却只化成片片血红的颜色点缀在青苔之上。
江梅谷寻树槎牙,雪片飘零梅片斜。
半有和风到窗纸,不知是雪是梅花。
绿水桥头小钓车,数椽败屋柱槎牙。
年年贼火无人住,风落棠梨几片花。