去年中秋客神京,露坐举杯邀月明。今年还对去年月,北风黄草辽西城。
年年月色长清好,只有悲秋人易老。儿童不解忆长安,歌舞团圞绕翁媪。
人生宦游真可怜,不知何处度明年。预愁老罢废诗酒,负此冰玉秋婵娟。
我生万事随缘耳,居自无忧行亦喜。君不见杜子闺中只独看,鄜州寂寞千山里。
梦中天际见层楼,楼上袈裟续旧游。颜色忽惊沧海别,杖藜犹带白云浮。
百年山月三更话,一笑桃花万顷流。愧我飘零劳慰藉,暮春重许碧峰头。
谁言山色可忘忧,谁道澄江销客愁?试倚阑干西北望,浮云依旧暗神州。
举头问月月无辞,俯首衔杯有所思。棘院观光群射策,茅斋刻影独吟诗。
入秋欲养身丰羽,试酒先将面点朱。今夕桂条凭折尽,来科留取最高枝。
古北居庸一望中,风沙满眼乱芙蓉。
曦车夜转昆仑脊,华盖阴移太乙峰。
金口水流终到海,玉泉云起又随龙。
两京形胜今如此,可拟秦关百二重。
净扫黄金阶,飞霜皎如雪。
下帘弹箜(kōng)篌(hóu),不忍见秋月。
从空中流泻而下的月光,皎洁如霜雪,将堆满金黄落叶的台阶映照得异常光亮,好象经人清扫过一样。
闺人却放下窗帘去弹箜篌,这是因为她不忍再看到这美好秋月的缘故。
飞霜:降霜。皎:白而亮。
箜篌:中国古代传统弹弦乐器。
穷冬日日爱天晴,古寺门开绝送迎。
野鹤忽来桥上立,山僧独向水边行。
过寒梅树白全少,入腊草牙青渐生。
又是舒州一年了,怕看新历动乡情。
金铺双掩夜迢迢。无梦到屏绡。一帘疏雨,半窗残叶,禁得魂销。
香残被冷人何在,坚坐总无憀。故乡刀尺,他乡灯火,一样今宵。
酷怜风月为多情,
还到春时别恨生。
倚柱寻思倍惆怅,
一场春梦不分明。
叹光阴,如流水。
区区终日,枉用心机。
辞是非,绝名利,
笔砚诗书为活计。
乐齑盐稚子山妻。
茅舍数间,田园二顷,归去来兮!