日日高楼倚望君,口吟心想跂清尘。土膏著雨苍葭出,山色凝云翠黛颦。
卑冗一官谁羽翼,异同千状极艰辛。十分明月迎新守,寸步江村老尽春。
长不过三尺,坚如太古铁。身虽粪土贱,名在佳果列。
中心唯养恬,外貌颇多节。凭君暂收采,彼此无摧折。
爱此轻圆铁铸成,何须楚竹选孤生。年多化作青蛇色,夜静吹如彩凤声。
绣出碧花凝错落,冷含金气发铿清。最宜携向君山去,一听仙翁奏月明。
山人底事缚微官,来对阑干首蓿盘。匣印少开经雨涩,箧衣多敝入秋寒。
劳生沙漠随征毂,入梦江湖有钓竿。歌罢中庭待明发,起看星汉正漫漫。
草木衰残意,关河离别情。
秋风已如此,况复更论兵。
南不谈虎步客,西不语虬髯人。虬髯虎步笑紫宸,手移日月垂千春。
曩时凉州日辔凌空行,长驱远驭来金城。金城有客怀故里,那堪阊阖喧钟声。
蟋蟀吟当秋,熠耀待宵游。时来苾刍辈,蝉笼亦得封公侯。
沧海转眼为桑田,渤澥顾得会九川。始皇误留指鹿子,秦庭皆为沐猴冠。
扶苏伏剑岂足惜,白驹过隙且尽欢。哀哀刳腹臣,胡不为宋普。
东里不羞傅东庑,姬郎雉经寸心苦。黑马青龙丧厥家,令人断肠雪涕歌吁嗟。
绿草蔓平原,风吹日复温。远铺惟有色,促立似无根。
藉此添花事,多君护荜门。试从樵者去,寻迹入西村。
处处碧萋萋,平原带日西。堪随游子路,远入鹧鸪啼。
金谷园应没,夫差国已迷。欲寻兰蕙径,荒秽满汀畦。
昔年车马绕芳丛,倒尽金缸卧醉红。可惜秾华俱扫地,兔葵燕麦自春风。
春色来何处,南州得最先。萌芽依宿烧,鲜洁近幽泉。
力弱犹穿土,光摇不隔天。自今归马后,随地醉须眠。