明时不敢卧烟霞,又见秦城换物华。残雪未销双凤阙,
新春已发五侯家。甘贫只拟长缄酒,忍病犹期强采花。
故国别来桑柘尽,十年兵践海西艖。
嘉会宜长日,高筵顺动时。晓光云外洗,晴色雨馀滋。降鹤因韶德,吹花入御词。愿陪阳数节,亿万九秋期。
步入飞来兴不稀,洞灵仙侣此中归。犀沉锁没川仍媚,猿去环空石自辉。
帝子春深书寂寂,祠臣碑堕草菲菲。细思万象俱尘劫,那似淩空一锡飞。
天晴九月九,秋思搅腾腾。
大醉无人会,高山独自登。
看鸿时背水,采菊阻寻僧。
往事还堪忆,狂吟罢未能。
雨脚风收断,斜阳漏晚天。
径芜蛙张王,花霁蝶轻儇。
画思平林外,诗情步屧边。
无山将亦隐,底用买山钱。
九日今朝是,风吹帽欲斜。
愁惟添白发,贫莫负黄花。
蟹上橙初熟,秋登酒易赊。
茱萸休把玩,且办醉生涯。
虎踞城边九日台,前年黄花何盛哉。
去年今日濑阳山,三径荒芜手自删。
今年到此百愁有,物情改尽花依旧。
花不能言心自知,嚼蕊徘徊泪盈袖。
黄花时节年年好,我生活荡何时了。
栉沐从教饱风雨,只恐飘零人易老。
客中霜负吹我衣,陇头白云呼我归。
江湖僻处好归隐,月上三更闻子规。
万里飘零十二秋,不堪今倚夕阳楼。壮怀空掷班超笔,久客谁怜季子裘。瘴雨蛮烟朝暮景,平芜野草古今愁。酣歌欲尽登高兴,强把黄花插满头。
水国秋来少见晴,夕阳忽映小窗明。
西风飒飒林间叶,乍听犹疑是雨声。
三载重阳菊,开时不在家。
何期今日酒,忽对故园花。
野旷(kuàng)云连树,天寒雁聚沙。
登临无限意,何处望京华。
三年过去,庭院里的菊花依旧在重阳盛开,可惜我此时身在异乡为异客。
哪里想到今日独自饮酒,只能对着故乡的菊花把盏。
极目远眺,远处的云仿佛和树连到了一起。天气开始转寒,大雁结队南迁。
重阳之时独自登高,心中感慨万千。放眼望去都是陌生的景物,惟独看不到故乡的踪影。
何期:哪里想到。
野旷云连树:孟浩然“野旷天低树”。