年年飞鹊架银河,才值佳期瞥眼过。人世每虞欢会少,仙家转喜别情多。
针穿彩殿空临月,瓜祭琼筵未有梭。不解天孙愚弄意,平明还问巧如何。
楼前箫史忆吹箫,雁足西风倍寂寥。
望断支机应化石,愁填乌鹊未成桥。
素毫月冷吟梧叶,纨扇秋回识柳条。
姊妹东邻如乞巧,莫教瓜果浪相招。
玉果金盘开九州,人间无处匿蛛蟊。
天孙今夜鹊桥畔,百亿化身难得周。
月色清馀睡,寒霜入病躯。漏随诗思急,灯伴客心孤。
匣锁剑三尺,身沈天一隅。蛟龙困勺水,永夜忆江湖。
高列瓜华结綵楼,半空灯烛照清秋。祇应用尽人间巧,更欲远从天上求。
众人喜乞巧,我以巧为忧。言巧多欺佞,行巧为邪柔。
学巧竞穿穴,文巧多彫锼。巧不令如此,宜吾之耻求。
我欲守拙性,浩然镇轻浮。尽窒众巧门,化以孔与周。
此志尚未遂,感激在初秋。南顾问牛女,女实能巧不。
雕轩画室吴僧居,花草禽鱼屏面集。
岂如萧爽大士堂,雪山数尺平头立。
满斋虚白已自生,隔坐纷华不容入。
霜毫一扫都无痕,独有淋漓粉光湿。
好丹世上空纭纭,趣与师同百无十。
常时吟客惟我来,共爱此屏微静翕。
目睛难驻手试扪,指下琉璃无寸涩。
愿乘醉笔留几行,为写高僧白云什。
七月七日暑气徂,此夕何夕乐且娱。
世传牵牛会织女,雨洗云路迎霞车。
初因乌鹊致语错,经岁一会成阔疏。
牛女怒鹊置诸罪,拔毛髠脑如钳奴。
星精会合不可诘,我疑此说终诞虚。
又言星能遗人巧,罗列瓜果当庭除。
彩丝贯针望星拜,夜深乞巧劳僮愚。
吾闻朴散形器作,人夺天巧天无馀。
匠心女手剧淫巧,工与造化分锱铢。
荐绅大夫一巧宦,坐取公相如指呼。
间乘巧言惑主听,能改荼蘖成甘腴。
纤辞丽曲骋文巧,剜刻圣道无完涂。
星如有巧更可乞,益恐薄俗难持扶。
我愿星精遗人拙,一变风化犹古初。
山月溪云思有馀,岭猿沙鸟静相於。
閒中物象都收敛,别后诗才愈发舒。
拟就邻翁沽竹叶,直邀野令走篮舆。
提壶漫叫无凭准,一醉春风莫误予。
竿摩辙乱逼西迁,琐尾流离倏一年。奉母蒙尘犹在郑,迎王望雨待归燕。
诸侯香草方毡幕,西母蟠桃又绮筵。举首长安知日近,肯留河上再迁延。