百花结成子,春物舍我去。流年惜不得,独坐空闺暮。
心自有所待,甘为物华误。未必千黄金,买得一人顾。
乡路风雪深,生事忧患迫。天长波澜广,高举无六翮。
独立寒夜移,幽境思弥积。霜月照胆净,银河入檐白。
沽酒聊自劳,开樽坐檐隙。主人奏丝桐,能使高兴剧。
清机暂无累,献酢更络绎。慷慨葛天歌,愔愔广陵陌。
既醉万事遗,耳热心亦适。视身兀如泥,瞪目傲今昔。
故人间城阙,音信两脉脉。别时前盟在,寸景莫自掷。
心与白日斗,十无一满百。寓形薪火内,甘作天地客。
与物无亲疏,斗酒胜竹帛。何必用自苦,将贻古贤责。
高秋灞浐路,游子多惨戚。君于此地行,独似寻春色。文章满人口,高第非苟得。要路在长安,归山却为客。□□□□□,狂歌罢叹息。我岂无故山,千里同外国。
仆夫早严驾,吾行将远游。
远游欲何之?吴国为我仇。
将骋万里途,东路安足由?
江介多悲风,淮泗驰急流。
愿欲一轻济,惜哉无方舟。
闲居非吾志,甘心赴国忧。
止水澄胸次,萧然远俗氛。
静求徽外趣,时策酒中动。
风马檐前乐,香猊帐底云。
只应芸阁吏,知我僻兼愚。吟兴忘饥冻,生涯任有无。
惨云埋远岫,阴吹吼寒株。忽起围炉思,招携酒满壶。
腹是群书笥,官为六义师。情高少尘事,朝下足闲时。
有句同人伏,无私胄子知。汉庭公议在,正与触邪宜。
尧舜垂裳恭己时,天然真色复何为。欲知性善无言妙,此处端倪尚可窥。
丝布皆可服,本自机上分。布作缟素色,丝成罗绮春。
载染红紫艳,花色争鲜新。紫绮裁穷裤,红罗制舞裙。
细腰同结束,密与支体亲。回顾衣桁间,缟袂积埃尘。
罗绮虽见爱,私亵不可陈。布素虽见弃,拂拭有馀芬。
丞相过邦牧,清弦送羽觞。高情同客醉,子夜为人长。斜汉初过斗,寒云正护霜。新安江自绿,明主待惟良。