皑皑山上雪,雪积还复灭。皎皎云间月,月圆有时缺。
周公大圣当国时,流言况也谗间之。结交以面心乃尔,白头不若新相知。
汉家宫阙长门道,花发年年怨春草。今朝宠固色未衰,明日怨多恩反少。
今人轻薄怀古人,古人轗轲常苦辛。兰陵废死不归楚,呜呼此意吾谁陈。
申甫不可作,二疏迹难追。公家贤弟昆,视之奚愧为。
名满天地间,身在云水涯。譬彼双凤凰,高翔不可羁。
我愿采芳菊,泛彼黄金卮。云端托飞鸟,为我往遗之。
斯以制颓龄,永为国羽仪。幸此未暮年,起佐休明时。
勋华正在御,邈哉皋与夔。
莲瓣芹丝一气香,天然泮水绕宫墙。林端不许飞鸮集,山势高骞拱凤皇。
丈夫好弓剑,行坐说金吾。喜闻有行役,结束不待车。
官田赠倡妇,留妾侍舅姑。舅姑皆已死,庭花半是芜。
中妹寻适人,生女亦嫁夫。何曾寄消息,他处却有书。
严风厉中野,女子心易孤。贫贱又相负,封侯意何如。
一声哀管水边闻,忽忆秋风留月轩。
洛下书生来问字,襄阳耆旧亦过门。
游梁无限通宵话,访戴如今何处村。
纵使鸾封到幽垅,白云荒草不堪论。
滔滔武溪一何深,鸟飞不渡,兽不能临。嗟哉武溪何毒淫。
飞湍瀑流泻云岑,砰激百两雷车音。吾闻神汉之初始开斸,史君姓周其各煜。
至今庙在乐昌西,苔藓残碑仅填读。武水之源自何出,郴州武县鸬鹚石。
南入桂阳三百里,峻濑洪涛互淙射。其谁写此入新声,一曲马援门人笛。
南方耆旧传此水,乐昌之泷兹乃是。退之昔日泛潮阳,曾到泷头问泷吏。
我今以选来番禺,事与昌黎殊不类。未尝神色辄惝慌,何至形容遽憔悴。
但怜岁晚毛鬓侵,故园一别至于今。溪光罨画清且浅,朱藤覆水成春阴。
何为在此婴朝簪,翩然走马驰骎骎。南踰瘴岭穷崎崟,梅花初开雪成林。
韶石仿佛闻舜琴,曹源一滴清人心。远民安堵年谷稔,百蛮航海来献琛。
嗟余才薄力不任,报君夙夜输诚忱。布宣条教勤官箴,有佳山水亦出寻。
乐平吾乐何有极,不信弦歌武溪深。
生死若昼夜,始终理之常。知者付自然,昧者徒悲伤。
观兹缀语言,预计身后藏。要令执绋人,相挽歌其章。
自非旷达士,孰不讳死丧。死丧何足云,逝波日茫茫。
四运迭相代,腊谢适春芳。载歌生挽诗,忧乐两俱忘。
谷雨园林万绿齐,名花惊见舞青霓。朝霞丽日腥红映,返照迎风翠晕低。
绣幕参差香露滴,雕栏高下锦云迷。沈香亭上应如此,却笑清平漫品题。
试听《白头吟》,慢饮尊中酒。古来悲白头,人情苦难久。
结发为夫妻,百年期白首。容颜衰落相弃捐,何况君臣与朋友。
汉高宽大主,萧何开国功。谗言一以入,几死天狱中。
陈馀与张耳,刎颈同生死。一朝争相印,雠雠世无比。
周文吕望不再见,管鲍结交宁复闻。玄德孔明若鱼水,胶漆孰如雷与陈。
斯人自此一以少,今世求之更无有。谈笑寻戈矛,那能托身后。
听我歌,歌《白头》。劝君饮,君莫愁。日月有时而剥蚀,世态谁能终不易。
筠谷珠玑北苑春,寸诚千里托灵芬。
为投白鹿岩前客,何日容分兰席云。