星宿黄河浊浪澄,长淮飞雪罢奔腾。金堤万国输王会,玉盌千秋镇茂陵。
芒砀龙飞大泽云,高台戏马送斜曛。胡床何处邀词客,清夜黄楼万柝闻。
我来桐江今几时,面骨峥嵘鬓如雪。
怒嗔不复有端绪,谗谤何曾容辨说。
十年山栖却水食,酿桂餐芝自芳洁。
作官一饱仰红腐,坐对盘餐常呕噎。
雪晴宿戒南山游,剩要赋咏临清流。
将行复辍却退坐,台符吏牍令人愁。
胸中崔嵬向谁吐,独立凭高时自语。
文章当以气为主,无怪今人不如古。
我行大梁道,日夕黄河渡。河水浩漫漫,故乡在何处?
风起广沙岸,烟昏远野树。孤舟乘危波,惝恍不敢顾。
游子杳天末,谁识南荒路?
衰颜不似十年前,今日重模一惘然。
拟向沧洲寄尘迹,凭君归报小蓬仙。
黄河浩浩不可航,腰壶欲渡何其狂。
妪挽翁衣愿无渡,忠爱深言反逢怒。
河流滔滔翁溺死,老妪搏膺泪如雨。
行人劝妪莫痛作,痛伤之极能断肠。
古来复谏多不祥,鸱夷浮江吴国灭,
老臣疽背霸王歇。
闻道官军至,戈鋋压贼壕。鼎鱼犹未腐,穴兔竟何逃。
锐气连全楚,皇恩贷尔曹。洗兵无复用,欢喜荐春醪。
官舍耿深夜,佳月喜同游。横河俱半落,泛露忽惊秋。
散彩疏群树,分规澄素流。心期与浩景,苍苍殊未收。
斗杓照水半垂天,水气涨天如白烟。南北橹声争上下,月中闻鼓避官船。
名园有一已堪誇,胜事三园属一家。杖策可游缘近宅,得春最久为多花。
人居玉府真仙格,地占钱塘最物华。见说江湖堂更好,烟波清兴浩无涯。