谏苑清风不可追,词林寥落旧心知。倒衣曾作趋朝敬,反袂真成丧道悲。
万里修途怜折轴,半轩残雨忆弹棋。楚江浩荡庐山迥,目断丹旌伫立时。
樵夫山下日将暮,忽逢饥虎在中路。
目光如炬齿如霜,举头为城腹为墓。
偷生无计就死难,再拜祈哀号且诉。
我贫且老孤无儿,瘦骨几何君勿悮。
垂头兀坐欲有问,歘尔翻身入云雾。
君不见悍吏捉人吮甘膏,千拜万拜不可逃。
岁见梅追和一首,终恨有儿女子态耳
竹里一枝梅,雨洗娟(juān)娟静。疑是佳人日暮来,绰(chuò)约风前影。
新恨有谁知,往事何堪省。梦绕阳台寂寞回,沾袖余香冷。
一年中看到梅花,于是作诗追和,始终遗憾有儿女似的忸怩情态。
竹林里的一枝梅花经过雨水的冲洗显得柔美可人,亭亭静立。让人怀疑这是美人在傍晚时绰约的身影。
心中出现的遗憾有谁知道呢,往事不堪回首啊。眠梦绕着小平台游走,回来后只有寂寞作陪,此时沾在袖子上梅花的余香已经冷淡了。
娟娟:姿态柔美貌。
溪上寒梅初满枝,夜来霜月透芳菲。
清光寂寞思无尽,应待琴尊与解围。
云冷江空岁暮时,竹阴梅影月参差。鸡催梦枕司晨早,更咽寒城报点迟。人事纷华潜动息,天心静默运推移。凭谁荡涤穷残候,入眼东风喜在期。
不禁清瘦怯风霜,远信先凭驿使将。
楼上笛声吹旧曲,鉴中人面学新姜。
飘零院宇仍多思,点缀帘栊亦自香。
留与春风共流转,凭谁试与祝东皇。
尺幅丹青一抹秋,山容清瘦似工愁。何时盖顶苍崖下,收拾云烟作卧游。
夜分明月是扬州,尚有春风在树头。莫怪当年何水部,岁寒心事与谁愁?
三复招隐吟,不知寒夜深。看看西来月,移到青天心。
补之敕谥村,简斋致公辅。
未必画惭诗,只为遇不遇。