寂寞篱边野水涯,三花雨蕊带春来。
且图冷淡为生活,不傍门庭闹热开。
山前抹出连云树,窗外拖来带月枝。数点塞鸿相伴好,一声羌笛不须吹。
一枝倚竹偏宜雪,半树歌檐转怕风。客意不平花又拗,和愁挂在夕阳中。
精神淡伫霜犹薄,肤貌参差雪未温。试向南枝看春色,夜来才着两三分。
万籁沉沉境寂寥,寻香不见过溪头。小奚摸索枝头笑,谁把明珠蓦地投。
前山日落已栖鸦,老树槎牙竹半遮。沙岸寒雪迷晚眺,祇疑金色界中花。
孤城晓角清霜度,近市柴门旭日开。羌笛戍关情欲断,兰桡沙际首空回。
风尘荏苒催蓬鬓,云物凄凉恋古台。却忆帝乡仙驭远,漫天雨露不胜哀。
日暖上山路,鸟啼知已春。
忽逢幽隐处,如见独醒人。
石冷开常晚,风多落亦频。
樵夫应不识,岁久伐为薪。
天气晴暖,风和日丽,“十月小阳春”嘛,我走在上山的小路上,耳边不时有鸟儿婉转的啼鸣传来,好像在报告春天真的来临了。
忽然,花草葱在茏中,看到了桂树的倩影,如同遇到了一位独自清醒的世外高人。
山中气候寒冷,桂花常常开得很晚;山中风多而疾,桂花往往又落得早落得快。
山中的樵夫可能又不认识桂树,说不定什么时候就会遭遇斧钺之灾,沦为烧火的枯柴。
山重水复。叹路遥寄与,秋思盈掬。矫首寤歌,梁父龟山,寒泉自漱冰玉。
西清梦里余才调,早暗泣、丹毫黄竹。更那堪、触绪怀人,惯听断鸿声续。
呼唤石龙醉卧,剩残照弄影,贪看鸥浴。愁入春风,危柱哀弦,按遍伊凉旧曲。
无端横洒收声泪,偏撼起、松涛惊谷。念遥天、一角疏星,月冷光空烛。
露下天高三径秋,东篱花放满枝头。西风吹急疏帘捲,人倚诗屏月射楼。