幽窗谈笑话平生,旧砚磨穿笔代耕。白发满头难讳老,青山排闼故多情。
桃花灼灼浑无语,春雨潇潇尚未晴。明日兰舟休便发,南邻笋蕨巳堪烹。
六载红莲客,差池又一年。
无人和白雪,有意补青天。
肝胆论兴废,诗书谒圣贤。
尊中古日月,穷达付陶甄。
老去情怀怕别离,年来不作送行诗。
人前举似终难信,问着垂杨便可知。
江东藩将忆南唐,莫宠于兹作战场。埋土箭锋留宝物,射空剑气透文光。
勋名已列当年史,姓氏还流后世芳。欲吊忠魂无觅处,故城凭眺独徬徨。
古梅错落尚怀新,记否当年旧主人。黄鸟悲啼如有怨,也知不似旧时春。
悔经窃药化嫦娥,空费霓裳咏大罗。历久终成千古恨,圆时常少缺时多。
近因稚子传来意,知许衰翁两印章。
字画莫教凡手刻,形模当取古人长。
六书今独行秦峄,三体空闻设汉庠。
后世阳冰能复古,未知何日寄文房。
风翻雷吼动乾坤,赤鲤腾波势独尊。无数閒鳞齐上下,欲随春浪过龙门。
世人每嫌春去速,我今只恨春来迟。清明已过犹飞雪,景奇可异非其时。
千林远望嗟枝瘦,细察方知蕾似豆。待之半月复兼旬,消息沉沉春不透。
九十春期不待人,何年陌上花枝茂。主人招宴烦恼除,谈玄谈艺语如珠。
素障高张钱选画,池塘乐事草虫图。画工巧笔何由现,凭借明灯烘背面。
千年平视难得真,神妙秋毫今始见。翠带波萦水荇柔,红绡翅薄蜻蜓倦。
蚱蜢雄踞臂怒张,汹汹欲向谁挑战。蚊团隐约暮天浮,嗡嗡恍惚声成片。
荷叶虽残绿尚妍,低昂好作水中天。护它蛙伴双双坐,闲话今年并去年。
我自离家千万里,春风往往吹愁起。登楼何处望云山,蓟北潇湘期梦里。
今看此画心意投,花鸟虫鱼各自由。我亦开怀权自适,悠然与作逍遥游。
穷巷幽居久,来登故国楼。凉风鸣古木,落叶又惊秋。
天与云俱远,年随水共流。永怀无限意,翻拟向沧洲。